Kirkjuritið - 01.11.1968, Síða 43

KIItKJURITIÐ
457
— Hvað kemur mér við livort liann sefnr eða ekki . .
— Þegiðu manneskja!
Þetta hefur víst gamla konan aldrei dirfst að segja við
kina áður. Móðirin varð að minnsta kosti skelkuð og labbaði
ót.
Ég bikaði við.
Hér við dauðans blið gafst mér gott færi að spjalla við
ömmuna.
Rétt í þessu opnar Litli Snati augun. Hvarflar þeim til og
frá, leitar að einbverju, þreifar um teppið, finnur hendina á
mér og starir og starir langa stund:
— Ég stóð við hliðið á liöllinni. Engillinn var þar ... en
svo kom . . . svo skall á þoka . . . og engillinn hvarf.
Drengurinn brestur í grát.
— Vertu ekki að gráta, vinur minn Engillinn kemur bráð-
Um aftur.
Ég spyr gömlu konuna livort hún geti lánað mér hreint
þvottafat.
Hún kemur að vísu með það, en ekki er það hreint. Ekkert
er hreint þarna í fátækrahverfinu.
•— Og vatn.
■— Bara vatn?
-— Já, lireint vatn.
Það fæ ég.
— En er lil handklæði liérna?
Hún fær mér klút.
Ég lyfti liöfði Litla Snata upp af treyjunni.
'— 1 nafni föðurins — sonarins — og liins heilaga anda.
■— Vatnið úr brunninum hríslast niður um sóttheitt ennið.
Og ég bið:
■— Almáttugur Guð, faðir drottins vors Jesú Krists, sem nú
óefur endurfætt þig fyrir beilagan anda, tekið þig í samfélag
s»is elskulega sonar og veitt þér fyrirgefningu syndanna, bann
styrki þig með náð sinni til eilífs lífs. Friður sé með þér. Amen.
Hér er ekki um að ræða neinn orgelhljóm, engan sálma-
s°ng, engar gjafir, enga handbók. En ég kann bænina utan
— á kínversku.
Erfingja eilífs lífs . ..
Erfinf'i