Kirkjuritið - 01.04.1973, Qupperneq 96

Tákn náðarmeðalanna
Heilög Ritning er langoftast táknuð
með opinni bók og eru venjulega ein-
hverjir ritningarstaðir skráðir á opn-
una, t. d. Jóh. 3,16; Sálm. 33,4. (og
margt fleira). Stundum standa á opn-
unni bókstafirnir V. D. M. Æ. (eða A.)
Þetta eru upphafsstafir orðanna
,,Verbum autem Dei Manet in Ætern-
um". Þ. e. Orð Guðs varir að eilífu.
(1. Pet. 1,25). Stundum er Biblían tákn.
uð með logandi kerti. (sálm. 1 19,105).
Heilög skírn
Skírnarsárinn er aðaltákn skírnarinn-
innar. Hann er oft prýddur ýmsum
táknum. Oft er hann áttstrendur, það
táknar endurfœðinguna.
Heilög kvöldmáltíð
Tákn hennar er fyrst og fremst kaleik-
ur með oblátu á rönd upp af honum.
Þá er og algengt að hafa búið altari
með kaleik á sem tákn kvöldmáltíðar-
sakramentisins.
Skilgreining nóðarmeðala og sakra-
menta er ekki hin sama hjá öllum
kirkjudeildum. Vor kirkja telur sakra-
mentin tvö en hinar kaþólsku kirkjur
telja þau sjö. Þó eru hin fimm sakra-
menti, sem þœr telja fram yfir vor,
hjá oss talin hátíðlegar og helgar at-
hafnir, sem haldnar eru í heiðri og
eru caðskiljanlegar kirkjulífi voru, því
verða tákn þeirra einnig talin hér.
Rómverska kirkjan styður kenningu
sína um ferminguna m. a. með Post.
8, 15-17 og 19, 1-7 og alla tíð hefur
gjöf Andans verið tengd fermingunni.
í fornkirkjunni var fermingin í beinu
framhaldi af skírninni og svo gerir
orþodoxa kirkjan enn. Á Vesturlönd-
um klofnuðu þessar athafnir snemma.
Lúthersk kenning gerir ráð fyrir gjöf
Andans í skírninni en fermingin er
byggð á skírninni eigi að síður. En
vegna kenningar kaþólsku kirknannö
um gjöf Heilags Anda hefur dúfan
orðið tákn fermingarinnar. Jafnframt
er og noíað sem tákn hennar skrýdd-
ur prestur, sem leggur hendur yf'r
barn er krýpur fyrir faman hann.
Hjónavígslan er venjulegö
táknuð með handabandi.
P r e s t v í g s I a er táknuð með höfð'
sem hendur hvíla á.
Algengasta tákn bœnar er rjúk-
andi reykelsisker.
Þjónusta sjúkra. Þessi þjónusto
byggist á orðum Drotfins í Mk. 16,18
og orðum Jakobs postula 5,13-lð-
Þessi þjónusta hefur sjúkum verið
veitt í kirkjunni allt frá dögum postul-
anna. Hún er fólgin í því, að smyt|a
þá olíu og biðja fyrir þeim auk þesS
er þeim veitt sakramentið. Þessi þjön'
usta beinist jöfnum höndum að því oð
lœkna hinn likamlega sjúkclóm
styrkja andlega heilsu sjúklingsins. “
miðöldum breyttist þessi þjónusta 1
Vesturkirkjunni þannig, að hún vafð
aðeins dánarþjónusta, sem menn
þáðu ekki fyr en dauðinn var talinn
sýnilega mjög nœrri.
Lútherska kirkjan hefur haldið þesS'
ari þjónustu, þó ekki eingöngu serf
dánarþjónustu. Hún hefur lagt niðýr
smurninguna, en tekið upp skrifti1" 0
undan sakramentinu og bœn urn
heilsu. Tákn þessarar athafnar er ohu'
buðkur.
Skriftir fela í sér tvö atriði. Hi
fyrra, að maðurinn iðrist syndanna °9
játi þœr, hið síðara, að hann taki
94