Kirkjuritið - 01.04.1974, Blaðsíða 8

holti fyrir organista og söngstjóra. Það
var hinn fyrsti vísir skólahalds í Skól-
holti á nýrri öld. Og stefna var mörk-
uð.
Skálholt varð honum kœrt. Því til
handa kaus hann hið bezta. Sá er þess
vegna arfur sporgöngumanna hans
þar, að aldrei skuli lúta að litlu. Hálf-
verk eða illa unnið verk hœfir ekki
á þeim stað, því að þar skal þjóna
Guðs dýrð og gjalda þökk.
Það var vorkunnarmál, þótt ekki sœi
hver maður á leiðarenda, þegar dr.
Róbert hóf feril sem söngmálastjóri. Nú
eru vörður reistar á leitum, og þarf
enginn að spyrja til vegar. Tónskóli
þjóðkirkjunnar, námskeið fyrir kóra
og þó einkum stjórnendur þeirra, há-
skólakennsla fyrir prestsefni, ýtarlegri
og vandaðri en gerist hjá þjóðum, sem
flest hafa betra að bjóða í menntun
en vér, — frœðistörf og frumrann-
sóknir á íslenzkri tónlist og tónlist-
arsögu. Enginn þarf nú um slíkt að
spyrja. Og ekki þarf forvitra til þess
að sjá fram á leið, ef hœfir eftirmenn
fást til starfa. —
Ofan á embcettisstörf bœttist svo
þjónustan í hásölum hinnar tignustu
listar, — því að hirðmaður þeirrar
drottningar var hann ávallt. Hún átti
að heita „aukastarf" hin síðari ár, en
stóð vitanlega hjarta hans einna nœst
alla tíð, enda var hann heima í þeim
sölum.
Eins er þó ógetið, sem aldrei verður
til hlítar séð af vörðum einum. Þeim, er
reisti þessar vörður, var svo farið, að
flestir samferðamenn þóttust ríkari af
kynnum við hann. Án efa kom hann
mörgum ungum til meiri þroska og
skilnings en ella hefði orðið. Menntir
og menning hans frá Berlín og París
urðu mörgum menntun, og þó er
einna mest um vert, ef vandvirkni
hans, alúð og einbeitni, hefur vakið
unga menn, íslenzka, til nýs skilnings
á því, hvað teljast megi sönn verð-
mœti og heiðarleg vinnubrögð. — Eitt
sinn á synódu reis upp kornungur guð-
frœðingur eða prestur og skýrði frá
því, að trú og tilbeiðslu hefði hann
lcert af dr. Róbert Abraham Ottóssyni
fremur en öðrum kennurum slnum.
Eina stund með Skálholtskór og
söngstjóranum þykist ég muna betur
öðrum slíkum. Þá var lokaœfing fyrif
tónleika í kirkjunni. Karlar skyldu
syngja einraddað hið fyrsta og síðasta
vers af sálminum um dauðans óvissan
tíma, — lagið í þeirri mynd, sem tru-
lega hafði verið sungin um daga sira
Hallgríms. Ég minnist þess ekki, að
annar söngur hafi verið fágaður og
sorfinn svo þrotlaust, og var þó oft
á brattann klifið.
,,Á snöggu augabragði
afskorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði,
líf mannlegt endar skjótt."
„Dauði, ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt.
f Kristí krafti ég segi:
Kom þú sœll, þá þú vilt."
Við kvöddumst með nokkrum trego
að lokinni síðustu Skálholtshátí •
Hann kvaðst að líkindum ekki mun u
stjórna söng á fleiri Skálholtshátíðum-
Síðan sá ég hann aðeins einu sinni, "
lyfta sprota, er Messías var sunginn-
Með söknuði og samúð. ,.
G.ÓI.OI-
6