Kirkjuritið - 01.04.1974, Síða 21

til Drottins síns og frelsara. Óendan-
legt þakklœti til hans ríkir I lífi hennar.
Það getur engum dulist, sem þessar
línur les. Hefur hún þó ekki komist
hjá áföllum miklum og stórum, bœði
þeim, sem alþjóð eru kunn, og öðrum,
sem hún rœðir aðeins um við Guð
sinn.
— Við lok þessa samtals kemur
mér í hug endurminning um frú Ás-
laugu. Ég stelpukrakki fór nokkuð oft
I kirkju, alltaf Dómkirkjuna. Ætið stóð
hún í skrúðhúsinu við hlið manns síns
°9 tók í hendina á öllum. En hún
gerði meira. Við mig sagði hún t. d.
alltaf: „Hvernig líður ömmu, hvernig
hður mömmu? Ég bið að heilsa þeim."
°9 hún brosti svo fallega. Síðan minn-
lst ég hennar, er ég var unglingur og
kom á fundi í K. F. U. K. eða sunnu-
dagsfundi. Þegar hún gekk inn eftir
gólfinu var alltaf eins og birti í salnum
°9 ró fœrðist yfir. Og þannig er það
enn í dag. Það er eitthvað sérstakt
hundið nœrveru hennar, eitthvað svo
þœ9ilegt og gott. Löngu seinna minnt-
IS* ég þeirra hjónanna í góðra vina
hðpi, fámennum. Þá var sr. Bjarni
°ldinn að árum, en andinn í fullu
^iðri eins og venjulega og fuku hjá
honum gamanyrðin. Allt í einu segir
hann eitthvað á þessa leið: „Þegar ég
er allur og farið verður að tala yfir
|^ler' þá verður ekki talað um mig.
a verður talað um Áslaugu og sagt:
vað hefði Sr. Bjarni verið án Áslaug-
ar- Hún stóð við hlið hans í öllu hans
starfi og hún var svo dugleg að spila."
etta var sagt í gamansömum tón. En
a u gamni fylgir nokkur alvara. Ég
eld þetta hafi verið fegursti vitnis-
hurðuri
nn, sem eiginmaður gat gefið
konunni sinni, eftir hálfrar aldar sam-
búð. Þetta var nú útúrdúr kannske.
En aðeins sannleikur.
— Og það finnst mér athyglisvert,
frú Áslaug, að í einu tilliti að minnsta
kosti, sem við mennirnir þekkjum, hef-
ur Guð gefið ykkur öllum þrem sömu
gjöfina, sama ívafið í lífi ykkar, þeim
tveim, er nœst Guði höfðu mest áhrif
á líf þitt: Sr. Friðrik, manninum þínum
og þér. Nefnilega síunga sál, þótt ald-
urinn fœrist yfir.
— Bjart bros er svar við þessari
athugasemd.
— Að lokum þetta, svo skal ég
ekki þreyta þig meira. Samnefnari
alls þess, sem þú vilt segja er þessi:
Lofsöngur og þakkargjörð, trú og
traust til Guðs, sem gefur styrk í veik-
leika. Er þetta rétt skiliS?
Já, það er einmitt þetta, sem i huga
mínum býr. „Drottinn styður alla þá,
sem œtla að hníga, og reisir upp nið-
urbeygða". (Sálm. 145,14). Og ég vil
taka undir einkunnarorð K. F. U. K.
„Ekki með valdi né krafti, heldur fyrir
anda minn, segir Drottinn hersveit-
anna". (Sak. 6,4).
— Við kveðjumst nú með kœrleik-
um, engin þreytumerki eru sjáanleg á
frú Áslaugu, þótt óðum líði að mið-
ncetti.
— Ég fer heim til mín stórum ríkari
en ég kom, frá konu, „sem hefur ekk-
ert að segja".
Guð blessi hana og öll hennar störf
fyrir Guðs ríki fyrr og nú, bœði í K. F.
U. K. og annars staðar.
Anna Sigurkarlsdóttir.
19