Kirkjuritið - 01.04.1974, Síða 61

stöfum, grunnum fléttuskurði, sem
einna fyrst vakti athygli mina. Líklega
var hún frá Þelamörk. Þegar karl varð
Qhuga míns var, hélt hann tölu um
skurð þennan og kvað hann mundu
^ettaðan austan úr löndum. Ég lét sem
^ér vœri það ekki með öllu grunlaust
áður og tjáði honum, að ég œtti
frœndur heima á íslandi, sem fengj-
ust við svipaða iðju og hann og mundi
þá trúlega fýsa að hafa af honum
sPurnir. Tók hann því öllu vel, en
kvað unga menn orðna ófúsa að nema
9amlar handiðnir. Þess í stað vildu
þeir helzt safna hári, sagði hann.
Hnfinn og undrandi varð hann að
^eyra, að við þekktum orðið Ijóri.
Hvatti hann okkurað skilnaði eindreg-
'ð til að leggja leið okkar í Heiðardal
á Þelamörk, því að þar vœri staf-
þ'rkja, sem vert vœri að skoða.
^ Þelamörk
Þann 21. var haldið frá Ósló í átt á
elamörk, því að þar var stefna lögð
a2 kvöldi þess dags. Við íslendingar
9Qfum samferðamönnum gcetur,
reyndum að sjá eða hlera, hverjir
vceru þar prestar. Ekki varð sá leikur
auðveldur, fyrr en barnungur maður
Vatt sér inn í vagninn með töskur sín-
ar- stórar og þungar, en sjálfur tyrð-
1 vexti. Sá bar hringflibba, stífan,
Urn háls sér og var fas hans allt með
^iyndugleik. Hófust þá hnippingar
, ° þrar nneð okkur síra Arngrími, og
,?^ti nu auðscett, til hverrar nytsemdar
að h vœru. Var þess til getið,
Þar fceri sœnskur maður, sem og
Síðasti áfangi ferðarinnar var far-
inn í langferðabíl um þrönga vegu og
mestu krákustíga. Virtust þar ýmsar
hœttur í leyni, en allar voru brautirnar
þó sléttar og þœgilegar. Mesta nautn
var að skima um grœna skóga, fjöll
og dali, bleika akra og slegin tún.
Dagurinn var heiður og bjartur eins
og aðrir dagar um þcer mundir, en
miklu varð þó svalara, þegar á leið
og hœrra dró í fjöllin.
Þar heitir Rauland á Þelamörk, er
norrœnir prestar skyldu koma saman
með konum sínum. Er þar fjallahótel
svo hátt frá sjávarmörkum, að barr-
skógar sjást þar ekki, heldur birki
eitt, og annar gróður líkur því, sem
gerist til heiða á íslandi. Norðmönn-
um úr þéttbýli þótti staðurinn auð-
heyrilega heillandi, og okkur íslend-
ingum var hann að sjálfsögðu þekki-
legur. Svo mikill fjöldi sótti stefnuna,
að sumir urðu að gista fjarri fundar-
sfað. í þeim hópi vorum við fjögur frá
íslandi, en síra Grímur Grímsson og
Guðrún Jónsdóttir, kona hans, bjuggu
á Raulandshóteli. Skinnarbu hét stað-
ur okkar hinna, og var 20 km vegur
þangað frá fundarstað.
Skipan þessi leiddi fljótlega til nokk-
urra œvintýra. Þeim, sem bjuggu á
Skinnarbu var heitið flutningi milli
staða eftir þörfum. Þegar halda skyldi
til kvöldverðar að kvöldi þessa sama
dags, fyrsta fundardags, tókst þó ekki
betur til en svo, að enginn kom far-
kostur á tilsettum tíma frá stjórnenda
hálfu. Gengum við, landarnir, út á
hlað, þegar við vorum ferðbúnir og
hugðum, að skjótt mundi úr greiðast.
Kemur þá á móti mér maður í há-
vaxnara lagi, Ijós yfirlitum og á allan
59