Kirkjuritið - 01.04.1974, Síða 89

nefnir Guðs orð óyggjandi einkenni
Þess, að eiturlyfjadeyfing trúarbragð-
anna sé hafin. Það kemur fram í því,
kirkjan þegir við óréttlœtinu, telur
það vera sér óviðkomandi eða jafn-
Vel hylur það sem vilja Guðs. Þetta
e|nkenni er sérlega hœttulegt. En svo
virðist sem Guð líti þetta alvarlegri
Qugum en kirkja, sem telur kenningar-
9rundvöll sinn öruggan og flytur siða-
Vandar prédikanir. í slíku kreppu-
ástcmdi getur Guð orðið undarlega
eir|hliða, þar sem hann hafnar fram-
ycernd trúarsiðanna og krefst fyrst
nettlcetis og kœrleika. Segja má, að
*yuð lýsi yfjr neyðarástandi, þar sem
ágmálið hefur forgangsrétt fram yfir
fyrirheitin.
Þetta er neyðarástand, sem Jesús
siálfur hefur lýst yfir, Hið venjulega
er, að þeir, sem hafa rétta játningu,
9iári einnig vilja Guðs. En játning,
Senn er hreinrœktuð i einangrun trúar-
ragðanna — jafnvel þótt h ún sé ját-
með tungu engla — er undir dómi
u s- „Hvers vegna segið þið: Herra,
, ?rra' en gjörið ekki það, sem ég
I ykkur?" Við getum skírskotað
1 _ Þess, að við höfum séð Jesúm í
.r.U,l^n'' yvið höfum verið iðin við að
V a á orð hans, við höfum játað
^ann sem Messías. En: Við höfum lok-
els' au9unum fyrir óréttlcetinu, fang-
j 'nu' hcngrinu, kúguninni og þján-
fé^Unni' sem er afleiðing sjúkrar þjóð-
^ea9suPPbyggingar. Ef þetta er rétt,
F U* ^?SUs iýst yfir neyðarástandinu:
n frá mér, ég þekki yður ekki, þrátt
ynr iátningar ykkar.
fQ n i-^tta neyðarástand fellir ekki
rneð a^arermdið úr gildi. Tilga ngurinn
Pessu siðferðilega áfalli er sá
að vekja kirkjuna upp af dvala trúar-
bragðanna og snúa henni til alls
boðskaparins í heild og hinnar sönnu
guðsdýrkunar.
Boðskap friðþœgingarinnar er einn-
ig hœgt að breyta úr fagnaðarerindi
í ópíum. Mennirnir geta ekki lifað í
fagnaðarerindinu um friðþœginguna
við Guð án þess að ganga undir hina
algjöru skyldu að skapa friðþœgingu
á jörðunni. En friðþœging á jörðunni
merkir baráttu fyrir réttlœti. Þetta var
Karli Marx Ijóst, að minnsta kosti í
meginatriðum. Hið stéttlausa þjóðfé-
lag er hinn marxiski draumur (utopi)
um þjóðfélag friðþœgingarinnar. Og
menn gjörðu ótvírœða grein fyrir því,
að friðþœging á þjóðfélagslegu sviði
innifelur, að nauðsynlegt sé að breyta
hinu gildandi þjóðfélagi. Þessi skýr-
ing á samhenginu milli friðþœgingar
og þjóðfélagslegs réttlœtis er hins
vegar ekki aðeins marxisk, heldur fyrst
og fremst biblíuleg. Helder Camara
skýrir hina þjóðfélagslegu vídd frið.
þœgingarinnar á eftirfarandi hátt:
Réttlœtið og réttlœtið eitt — er skilyrði
fyrir og leiðin til friðar — þ. e. a. s.
friðþœgingar á jörðunni.
Hvernig fer svo okkar eigin kirkja
með hið þjóðfélagsgagnrýna hlut-
verk sitt? Að vísu er það orðin árátta
seinustu árin að sœra kirkjuna til
þjóðfélagslegrar gagnrýni. En það
merkir ekki sjálfkrafa, að kirkjan rœki
hlutverk sitt. Jesús varar við sjálfsrétt-
lœtingu, þ. e. a. s. gagnrýni, sem síar
mýfluguna, en svelgir úrfaldann. Hin
kristna þjóðfélagslega gagnrýni í
Noregi er enn þá varla að ráði komin
lengra en þetta. Það er staðreynd, sem
œtti að valda okkur óróleika.
87