Kirkjuritið - 01.06.1974, Qupperneq 10

að flýja nú ei, heldur standa sem
trúlegast ó mínum pósti, meðan kraft-
ar og líf entist og allir vœru burt-
flúnir eða dauðir, ef Guð vildi lóta
svo falla." Sr. Jón bœtir við: „Þó
þótti og mikið til prestsembœttis
koma."
Að jafnaði reyndi ekki ó kjark, trú-
arþrek og bœnarstyrk með svo aug-
Ijósum hœtti og þegar eldklerkur Jón
stóð með sína hjörð frammi fyrir þeim
voða, sem einn varð mestur í gjör-
vallri sögu landsins. Það þarf ekki
heldur að segja, sem sjólfsagt er, að
menn voru misjafnir, prestar sem
aðrir. Og þeir hafa jafnan verið ein-
hverjir meðal landsmanna ó öllum
tímum, sem þótti ekki mikið til prests-
embcettis koma né virtu kirkjuna mik-
ils, fyrr en í nauðir rak. En það vildi
ég segja, að þegar horft er yfir aldirn-
ar og hugsað er til þeirrar fylkingar
stettarbrœðra vorra, sem hafa unnið
°g þjónað þjóð og kirkju, þó hygg
ég, að um þó sem heild megi með
sanni segja: Þeir stóðu trúlega ó sín-
um pósti. Það er ekki vort að gefa
þeim einkunn og dómurinn Drottins
er. En vér, prestarnir, sem nú erum
ofar moldu og lifum þjóðarafmœli, vér
minnumst þeirra mörgu, sem fóru ó
undan. Og þó að tímanleg sjón dragi
skammt eru augljósu rökin œrin til
þess að þakka prestum íslands
aðild þeirra að öllum farnaði þjóðar-
innar bœði ! viðnómi og sókn.
Á síðustu öld eitt sinn var ungur
maður ó ferð, fór víða um land, var
leiðsögumaður erlendra ferðamanna.
Þeir gistu hjó bónda nokkrum sunn-
anlands. Presturinn í þeirri sókn
barst í tal og bóndinn bar lof ó hann,
og lýsti starfi hans. Ungi maðurinn
reit ó eftir í dagbók sína: „Ég só það
hér, sem ég hef slðan oft séð, að allt
siðferði, samtök, menntun og fram-
kvœmd hverrar sveitar er undir prest-
inum komið ncerri að öllu leyti. Mér
datt það hér sem oftar í hug, hvílík-
ur óbyrgðarhluti ó prestinum hvílir og
hversu vandasamt þetta fagra em-
bcetti er."
Þessi ungi maður gerðist síðar
prestur og lét eftir sig þó nokkur spor
í menningarlífi þjóðarinnar, þótt
skammlífur yrði. Hann var sr. Magnús
Grímsson.
Það er handahóf að vitna til um-
mcela sem þessara og hending ein, að
þessi vitnisburður geymist um prest,
sem annars er nœr óþekktur. Og svo
var um allan þorrann, þeir hurfu af
hólmi ón þess að neitt vceri um þó
skróð. En að varða hins óþekkta
prests, ef slíkur vœri til, mcetti þjóðin
leggja gildan þakkarsveig ó afmœlis-
óri sínu.
Engir kunna að þakka það svo sem
vert er, að Kristur hefur verið boðaður
í þessu landi, að Kristur hefur verið
athvarf, hœli og styrkur, að andi
hans barst um landið og að hann hef-
ur fengið að frjóvga og göfga íslenzk-
an anda, að ríki hans hefur lýst °9
lyft þjóðarsól. En ófyrirsynju heldui
þjóðin til afmœlis síns, ef það gei"ir
hana ekki skyggnari ó bendingar
sögunnar og hirðusamari um þ° '
sem hún hefur þegið dýrast ó förnum
vegi.
Þegar Skólholti var skilað aftur 1
hendur kirkjunnar fyrir 11 órum, Pa
mœlti só, sem fór með umboð þin9s
og þjóðar við þó athöfn, Bjarni Be,‘e
104