Kirkjuritið - 01.06.1974, Síða 27

Hún stöðug ce stendur,
þótt stormar nœði,
Hún meiri og máttugri er
manna œði.
því valdsmanna villa
ei veltir henni,
þótt ásœlni ofstœkis
eldar brenni.
Vér megum ei úrskurð af mönnunum
draga,
því menn eru breyskir, það þekkjum
vér vel.
En kunnug er þjóðinni kirkjunnar
saga
um kristinna styrk jafnt í lífi og hel.
Milliverk
Sagan er ekki myrk í máli
um margt það, sem yfir þjóðina
dundi.
Hm það, sem land og lýður þoldu
af lánardrottnum horfins tíma.
—y- i
^ki heldur œtti að dyljast
óllum þeim, sem sjónar njóta,
Þvaðan kom sú kyngiorka
VQlinni þjóð, að söng hún háum
^uði dýrð í dýrum Ijóðum,
r°ttni lof á íslands tungu.
~~~ Þessa grein af þjóðar sögu
þarft er œ að hafa t minni.
"Styrkur í lífsstríSi alda."
^aas á rósum reyndist sjaldan
m k° byggg ; þessu landi.
°9 megn af manna völdum
^argoft fólkið varð að þola.
Enginn maður eyru Ijáði
angri lýðs, er bölið þjáði.
Hvað varð mönnum helst að ráði?
— Herrans eyrum kallið náði.
Því þeir áttu sér Guð,
þeir áttu sér Guð.
Þeir áttu sér Herrann;
þeir áttu sér Guð.
Hann styrkti og studdi
í striti og neyð.
Hann lýsti og leiddi
í lífi og deyð.
Eldar stórir upp af fjöllum
yfir landið gjalli stráðu;
bœir grófust, byggðir eyddust,
burtu hrökktust fólk og smali.
Ónóg hjálp frá yfirvöldum,
ýmsir lentu á vergang köldum.
Fór þá hér sem fyrr á öldum:
Faðir góður líkn gaf höldum.
Því þeir áttu sér Guð,
þeir áttu sér Guð.
Þeir áttu sér Herrann;
þeir áttu sér Guð.
Hann styrkti og studdi
í striti og neyð.
Hann lýsti og leiddi
í lífi og deyð.
Gengu yfir gervallt landið
geigvœnlegar dauðasóttir.
Þúsundir til heljar hurfu;
heilar byggðir fólki eyddust.
Smátt var þá um hjálparhendur,-
hrjáðu fólki lítill sendur
styrkur upp á ísalendur.
— Opinn faðmur Herrans stendur.
Því þeir áttu sér Guð,
þeir áttu sér Guð.
Þeir áttu sér Herrann;
þeir áttu sér Guð.
121