Kirkjuritið - 01.06.1974, Síða 31

v. Hvernig fœr kirkjan bezt varizt
og gegnt hlutverki sínu sem
kirkja Krists er býr við þœr til-
teknu og þá áður greindu að-
stœður?
StaSa kirkjunnar sem þjóSkirkj'u
^ér er hvorki tími né rúm til að skil-
greina þessi hugtök., kirkjan og stjórn-
ITlc|hn, svo að tœmandi sé, né heldur
gera víðtœka og frœðilega úttekt.
9 rœði fyrst og fremst um kirkjuna
j*em þann söfnuð, er hér býr við þjóð-
'rkjuskipulag, og vér störfum fyrir,
°g um stjórnmálin sem þann vett-
Van9 umrœðna, ákvarðana og valds,
sem markar ytri lífshœtti þessa sama
safnaðar sem og annarra íslenzkra
9egna, þ.e. a- s. stjórnmálin, eins og
P°u mceta oss í samtíðinni.
Kbkjan hefur frá upphafi, eða a.
[H' b' frci tíma Þorgeirs, átt órofa sam-
y 9d með íslenzkri þjóð og ofið líf
S|tt svo i Iíf kynslóðanna, að þar verð-
nr trauðla greint á milli. Lífsviðhorf,
?' 9œðiskröfur og raunar allur viður-
IgHndur lífsstíll hefur um aldirnartek-
af erindi hennar- Örlög kirkju
°9 þjóðar fóru því einatf saman, og
9' h einu hvort byrlega blés eða buldu
a storrriar. Því hljótum vér, er vér
etum núverandi aðstœður, að hafa
$eSSa e'nstœðu sögu í huga, og það
nnilego sögulega einsdœmi, að
tím 'n S^U^' ^'ta ve9^er^ s'na fra sama
a °g vér Vjtum krjstna menn fara
Um ' landinu.
I^ Staga kirkjunnar í dag er að því
V ' obreytt, að hún er þjóðkirkja,
nýtur opinberrar verndar og stuðn-
ings skv. stjórnarskrá og rúmar enn
a. m. k. tölulega stœrstan hluta lands-
manna, svo að segja má nœr því, að
þjóð og kirkja séu eitt. Ætti því að
vera skammt í þá ályktun, að ytri
vandi eða velgengni þjóðar og kirkju
hljóti enn að fara saman-
Önnur mynd blasir þó við, sé að
gcett, önnur stjórnmál að innra eðli
og gerð, sem með breyttum tímum
hafa skapað kirkjunni aðra og þrengri
stöðu en var, raunar gjörbreytt hlut-
fall. Að sumu leyti er þetta eðlilegt
og sjálfsagt, þar sem ýmsar stofnanir
hafa tekið að sér störf, sem kirkjan
gegndi áður, en að öðru leyti ekki,
þar sem hlutverk hennar og tilgangur
eru í innsta eðli œtíð þau sömu. Og
kirkjan hefur ekki breytt afstöðu sinni.
Þrátt fyrir það, að áhyggju hennar
sem slíkrar og erindis hennar beri nú
mun þrengri hópur en þjóðin öll og
heldur en e. t. v. áður var, þá finnur
hún til ábyrgðar og skyldu við gjör-
völl börn þjóðarinnar og lítur sér við-
komandi jafnt heill og hamingju
þeirra sem hörmung og vansœld.
Raunar er sú saga ekki einsdœmi- Hún
er ! senn ö,rlög og möguleikar
flestra lútherskra kirkna. Þcer eru
breiðkirkjur, sem hafa litla möguleika
og sýna enda litla viðleitni til að
skapa „hreinan söfnuð". Um leið
hljóta þœr, (og ekki síður þess vegna)
að þurfa að vera sívakandi í endur-
nýjun og aðlögun að samtíðinni, jafn-
framt því, sem þœr reyna að verja
hin mörgu börn sín óheilncemum
áhrifum fjandsamlegra afla í líf þjóð-
anna. Þœr gera sér Ijóst, að grund-
völlurinn er eftir sem áður hinn sami,
125