Kirkjuritið - 01.06.1974, Qupperneq 37

stiórnmálunum meira aðhald en nú
er- Hún finnur þörf á að rödd hennar
j^eyrist opinberlega, ef ástœður krefja,
hvort heldur þœtti œskilegra frá fasta-
^fnd, er hefði það hlutverk sérstak-
e9a að fylgjast með störfum Alþingis,
~~~ hrá einstökum stofnunum hennar
eða einstaklingum. Hún finnur þörf á
endurskoðun á gildandi lögum
°9 filskipunum og réttarstöðu
!'nn' sem þjóðkirkju. Hún finnur þörf
a endurskoðun á núverandi starfs-
ettum og innra skipulagi, sem reif-
° hefur verið hér í öðru erindi. Að
s 1 u fengnu, telur hún sig eiga hœg-
ara með að þjóna samtíðinni.
^ht yrði þetta þó tilgangslítið og
missti marks, ef starfandi þjónustu-
hirkjunnar og annað kristið fólk
' andinu, hefur ekki þann einhlíta
v' ia og markvissu stefnu, að láta
ePpbyggjast 0g endurnýjast hið innra,
Ver beinum ekki sjónum vorum að
V| fyrst og síðast, að vér erum kirkja
r°ttins, hjörðin, sem hann hefur
l°rið sér til eignar og hefur œtlað
lgQ hlutverk að flytja fagnaðarerind-
bi'a^ Vera farvegur Guðs náðar til
ulanar'nnar' ^Qr 6'®a v'^ orð Posf"
ha •£ " ‘ ‘ ‘ hvað sem öðru líður þá
boð'5 Safnaðarl'fi yðar, eins og sam-
stan'd'fi^ fa^naðarer'nc*'nu um Krist...
bep' ' s*°ðugir í einum anda og
faJ'St saman með einni sál fyrir trú
s gnaðarerindisins og látið í engu
(Fil i ar m°tstöðumönnunum",
■ l;27nn).
sitt V8'f ^°hun sína og sér mark
Urn ÞVí,að ^r'stur helgist í hjörtun-
um Q9 a' vald yfir hugsunum, orð-
marL9 athöfnum mannanna, og það
ar einnig köllun hennar til stjórn-
málanna. En hún boðar þetta ekki
sem œskilegt viðhorf eitt sér, er menn
skuli tileinka sér með aðstoð skynsem-
innar. Hún veit, að það sprettur fram
sem lifandi viðhorf úr brjósti þess
manns, sem hefur þegið náðargjöf
Guðs í Jesú Kristi, sem hann veitir
inn í þessa veröld gegnum orð sín og
sakramenti. Hún hlýtur því að svara
afskiptalausum eða og jafnvel and-
snúnum stjórnmálum og þögulli sam-
tíð með því að laða þegna sína til
þátttöku í lifandi tilbeiðslu.
í öflugu og samstilltu helgihaldi er
sigurvon hennar fólgin. Þar fer sigr-
andi kirkja, þar sem haldið er fast við
kenningu postulanna, samfélagið,
brotningu brauðsins og bœnirnar
(Post. 2:42). Það sigrar enginn mál-
staður með öðrum vopnum en þeim,
er samrœmast eðli hans og tilgangi.
Og málstaður Guðs sigrar ekki með
öðrum vopnum en þeim, sem Drott-
inn sjálfur lagði kirkju sinni í upphafi.
Og þar gildir einu, hvort kirkjan
starfar sem þjóðkirkja, fríkirkja, rík-
iskirkja eða eitthvað annað. Þar gild-
ir einu hvaða stjórnmálaskoðanir
kristnir menn hafa, hvaða skoðanir í
guðfrœði, jafnvel hvaða viðhorf í fé-
lagslegum eða siðferðilegum efnum.
Fyrir altari Drottins eru allir umvafð-
ir bœn hans: „Ekki bið ég, að þú
takir þá úr heiminum, heldur að þú
varðveitir þá frá illu", (Jóh. 17:15).
Fyrir altari Drottins sameinast allir
sem ein frátekin hjörð, er lýtur einum
hirði.
Kirkjan mun því fyrst sem síðast
fela honum þennan vanda sinn sem
annan. Hún mun biðja hann um vakn-
ingu. Hún mun biðja hann að vekja
131