Kirkjuritið - 01.06.1974, Síða 67

hctna feiga. Sálarangist hans og tár-
Urr> fá ekki orS lýst.
vn.
^9 hefi skrifað kristniboðsvinum að
iafnaði einu sinni á hverjum mán-
u^i, en þó hef ég sjaldan sagt frá
trúarvakningunni. Það ber að skilja
a þann veg, að ég vildi ganga úr
skcigga um áhrif og varanleik vakn-
'n9arinnar. Nú hef ég að staðaldri
^aft tœkifœri til að kynnast þeim
ahrifum á undanförnum þremur ár-
Urn, bœði í lífi fjöl margra einstaklinga
°9 heilla safnaða.
Áf einstaklingum, sem álitið var
hefðu snúizt, hafa mjög fáir fallið
ra algjörlega. En sumir hafa dregizt
Qftur úr og standa nú í sömu spor-
Urn og áður. Fjölmargir einstaklingar,
Sern hafa frelsazt frá syndum sínum
a9 orðið nýir menn, eru dýrlegur
avoxtur vakningarinnar. Á þeim
etlr orðið sú gjörbreyting, að um
Pað verður ekki deilt fremur en
afturhvarf Páls postula.
Mér dettur afturhvarfssaga sumra
Pessara manna í hug, hin langa og
arSa sálarbarátta, áður en þeir vörp-
uðu
fað
ser sem glötuðum syndurum í
111 frelsarans, og þáðu frelsið fyrir
, einbera, eins og rœninginn á
rassinum. Jafnframt því að kannast
1 yfirtroðslur sínar fyrir Guði, gerðu
^eir sitt ýtrasta til að bœta fyrir
rot sín, eftir því er í þeirra valdi
tll° ' heir skrifuðu oft eða ferðuðust,
þe.a® hiðja fólk fyrirgefningar, hefðu
r 9ert á hluta þess. Menn. sem
snerust ' \ t /
p ,. 1 a vaknmgarsamkomunum i
^^lna í \/o4-1 .y. _I_. r-
30 þ
n9 í vetur, endurgreiddu alls yfir
usund krónur, sem þeir höfðu
ýmist stolið eða haft út með svik-
samlegum hœtti. Mér er kunnugt um
mann, sem seldi jörðina sína upp í
„svikagjöld". Og hann hafði sagt það
eftir á, að þess iðraði hann ekki,
því hann vildi þúsundfalt heldur vera
beiningamaður og frelsa líf og sál,
en selja sig glötuninni fyrir rang-
fengna peninga. Sbr. vitnisburð Da-
víðs konungs: „Heldur vil ég standa
við þröskuldinn í húsi Guðs míns en
dvelja í tjöldum óguðlegra".
Ég hef áður minnzt á kínversku
vakningaprédikarana, sem nú ferð-
ast margir landshornanna á milli og
eru einn hinna mörgu ávaxta vakn-
ingarinnar. Þá hafa og innbornir
samverkamenn kristniboðanna end-
urnýjazt; sumir þeirra hafa tekið
þeim stakkaskiptum, að þeir eru
naumast þekkjanlegir.
Mér er ekki betur kunnugt en að
vakningin haldi þar alls staðar áfram,
sem hún einu sinni hefir byrjað. Þar
sem áður réði helkuldi kœruleysisins,
er nú blómstrandi safnaðarlíf. Safn-
aðarmeðlimum fjölgar örar en nokkru
sinni fyrr. Um 90 manns fullorðinna
hafa tekið skírn og gengið inn í söfn-
uðina, sem ég þjóna, síðustu þrjá
mánuðina.
Sjálfboðastarf hefir aukizt að mikl-
um mun, en er þó ekki skipulags-
bundið nema að nokkru leyti. Þannig
hafa verið myndaðir ótal trúboðs-
flokkar, sem halda samkomur og út-
breiðslufundi á meðal heiðinna
manna einkanlega. Það rœtist nú
okkar á meðal, sem sagt var um
meðlimi frumsafnaðarins: „En þeir
— fóru víðs vegar og boðuðu orð
fagnaðarerindisins".
161