Kirkjuritið - 01.09.1974, Síða 24

eins og hún var. Hún hefur verið œv-
intýri lífs míns, eftir að ég uppgötvaði
hana ó annað borð. Hún hefur einnig
verið það í þessu starfi, þrótt fyrir alla
skugga, sem fyrir ber og hlýtur fyrir
að bera, og þrótt fyrir allt, sem miður
er, öðruvísi en manni finnst, að œtti
að vera, þó er þetta svo og grund-
vallarstaðreyndin í þessu öllu saman.
Ég er búinn að vera prestur í þrjá-
tíu og fimm ár, og hafi einhver á ann-
að borð lifað kirkjuna sem prestur fyr-
ir altari Drottins, sem sálusorgari safn-
aðar og einstaklinga, þá hefur hann
lifað eitthvað, sem breytist ekki með
breyttum verkahring. Hann hefur
fengið ákveðna innsýn og útsýn, sem
hann býr að alla tíð.
Þú miðaðir að vísu spurninguna við
biskupsárin. í einkahögum hafa þau
vitaskuld valdið töluverðu raski og
breytingum, en hvað snertir viðhorfið
til kirkjunnar og sambandið við hana
er ekki um þáttaskil að rœða, þótt
verkahringur breytist. Og ég hef meiri
tilhneigingu til þess að líta yfir skeið-
ið í heild, frá því að ég vígðist til
prests líka kennsluárin við Háskól-
ann. Það getur vel verið, að ég sé
óraunsœr, en ég get ekki fundið,
að það sé erfiðara fyrir kirkjuna
að lifa og starfa nú, heldur en það
var fyrir þrjátíu og fimm árum. Og
þá á ég ekki við ytri aðbúð. Ég á ekki
við það t. d., hvernig mitt prestssetur
var á sig komið, þegar ég kom að
því. Ég á við andrúmsloftið í landinu.
Ég held, að þrátt fyrir allt sé ekki
um að rœða afturför eða niðurleið,
að því leyti, sem við menn getum um
slíkt dœmt, þegar á heildina er litið.
Það er auðvitað ýmislegt núna við
að kljást, sem ekki var til þá( en mér
finnst að segja megi, þegar litið er á
heildina, að línurnar séu einhvern
veginn skarpari. Skuggarnir eru
dekkri, en það er líka meiri birta yíir
á hina hliðina.
Spyrjandi: Síðustu spurningunni hefur
þú reyndar þegar svarað að nokkru:
Er ekki reginmunur á því að vera
biskup og prestur á íslandi?
Biskup: Þar er enginn reginmunur a,
þvl að eðlismunur er enginn. Biskup
er ekki annað en prestur, þó að hann
hafi sérhlutverk. Og prestur verður
aldrei annað en prestur álít ég. Hvort
sem maður á að leggja eitthvað upp
úr þeirri rómversku kenningu um
character indebilis eða ekki, þá er Þa^
nú svo samt sem áður, að maður hef-
ur gengizt undir eitthvað, sem ekki
segir skilið við mann( hafi maður
gerzt prestur á annað borð.
En varðandi verkahring er auðvito
mikill munur. Þetta starf er miku
margþœttara en venjulegt prests
starf. Maður hefur miklu minn'
möguleika á einbeitingu, og þa^ e
kannski gallinn við það. Flest, scm
maður gerir sem biskup, er eiginle9^
ígrip, þar sem eitt ígripið tekur v'
af öðru. Ég sakna þess t. d. að ha a
ekki reglubundna predikunarskyl u
Hitt er annað mál, að ég fœ 171
tcekifœri til að predika, þó að Þ
séu kannski fremur sérstök tcekifcer
En mér er það alltaf gleði að 9er
það, svo fremi, að ég hafi eitt^e,
ráðrúm til þess að hugsa fyrir
því að predikun er vissulega vinn
G.ÓI.ÓI. skráð'
214