Kirkjuritið - 01.09.1974, Qupperneq 65

Un þess, sem prédikar. Ekkert af þessu
Prennu mó vanta, þó sízt hið síðast
nefnda.
Hvað form prédikunarinnar óhrœrir,
er þess fyrst að geta, að það er
® kert aukaatriði. Mér er það stórlega
1 efs að só prédikunarmóti, sem tlðk-
azf' I okkar kirkju sé eins góður og
^erQ œtti. Þar er ótt við uppbyggingu,
i U9tók, flutningsmóta og persónulega
•pQtttöku prédikarans í prédikun sinni.
1 þess að gera prédikunina ennþó
^e'ra lifandi og gera okkar orðsöddu
eyrendur óhugasamari hafa menn
n°tað samtalsformið. Það kemur fram
! ymsum myndum, t. d. tveir prestar
Ur°rnum, prestur og leikmaður, prest-
°9 söfnuðurinn. Samtalsprédikunin
^ samt eftir sem óður prédikun. Hún
^Vmist undirbúin af bóðum aðilum,
rum eða hvorugum. En auk þessa
Un ° 171611,1 reVnt önnur form prédik-
boðunar, þar mó nefna hina
Su° aiiu®u -multi-media" prédikun og
9 ^e'r' Sem ^st v'® praktíska
l r(*ði telja hana vera það, sem
f^1710 S^QI. ,,Multi-media" prédikunin
ser i nyt öll skilninqarvit manns-
Pré 0 þvi sem nœst. Hin talaða
skv ' Un lla9nýtir ser aðeins eyrað og
höfaSem'na’ Multi-media prédikunin
mé Qr einni9 til augnanna („Guð gaf
rnyndCIUgU ^ me^ ^v' a^ n°ta hvik-
-skilj'r/ SÍ<U99arnynHir, myndvörpur,
Sunm rj ■ ° ve99ium (breytileg eftir
i"Guft °9Um), einnig hreyfingar
Tcekn' m6r hœtur") dans, ballett.
bogy'H 6r sem sa9t tekin í notkun
öliy ^arinr>ar í venjulegri kirkju og
fró D SSsu a vera hœgt að stjórna
ir (0^ ii<'unarsteinum ef svo ber und-
Qnnig er prédikunarstóllinn í
Egilsstaðakirkju útbúinn). Þetta form
prédikunar krefst meiri tceknibúnaðar
og aðstöðu en flestir hérlendis geta
komið við fyrirhafnarlaust.
Á bak við þessar hreyfingar í pré-
dikun er sú hugsun, að kirkjan þurfi
að taka verulega ó til þess að endur-
bœta boðunarkraft sinn í þessu þjóð-
félagi þar sem vart verður þverfótað
fyrir fjölmiðlum og óróðri í einhverri
mynd. í nýjum kirkjubyggingum mó
líka sjó, að prédikunarstóllinn er ekki
eins hór og voldugur og hann hafði
tilhneigingu til að vera og víða mó
sjó. Á mörgum stöðum hérlendis er
hann ein gríðarmikil mubbla, eitt alls-
herjar upphafið bókn, voldugt tókn
hins móttuga orðs. (í sama stíl verða
sumar prédikanir). Nú, hins vegar eru
prédikunarstólar víða lltið fyrirferða-
meiri en þœgilegt púlt, gjarna fœran-
legir (ölturu gjarnan lika, þannig að
hafa megi þau I kórdyrum eða jafn-
vel frammi I miðju kirkjuskipi ef
leggja skal sérstaka óherzlu ó merk-
ingu altarisgöngunnar). Hér er þó ekki
vísbending um minni óherzlu ó mikil-
vœgi prédikunarinnar, — þó er svo
stundum, og óherzla þó lögð annað
hvort ó altarið eða söfnuðinn, kirkju-
skipið, heldur er þessi þróun visbend-
ing um minni óherzlu ó kennivald
prédikarans sem slíks, kennivald hans
skal vera sú reynsla, sem hann vitn-
ar um I prédikun sinni, umbúðirnar
hafa minnkað að vöxtum (umbúðirnar
utan um boðskapinn og prédikarann),
en óherzlan ó sannferðugleik og raun-
hœft hjólprœðisgildi þess, sem sagt
er, vaxið að sama skapi.
Á það mó minna, að kirkjan hefur
um aldir notað öll mannleg, listrœn
255