Kirkjuritið - 01.09.1974, Blaðsíða 69

sýndist mér, er ég heyrði það fyrst
°9 sá það ð þrykk út ganga —
9 annalega mœlt — hljómaði í eyr-
Urri niínum eins og postulunum forð-
Urn- eins og hégómaþvaður. — Hvað
nnnst þér — eða heyrðirðu þetta
e ' Þegar frá leið, lét þetta
^otalega j eyrum — eins og berg-
a af einhverjum sannleika. Og sí-
0 * fannst mér vaxa vitið í þeim
v Urn '— og mœtti sjálfur Salómon
q ra doltur af þvílíku hugarfóstri. —
9 satt er það, ef prestar og aðrir
st.UPa s®r vinsœldir á þann hátt, að
er'n®a ^ousnum alltaf í sandinn, þá
|e 6 ert sannara. Hitt er jafn heimsku-
^ ' "a® vera með nefið sífellt niðri í
o ers manns kopp" — og atast eins
sé nautý flagi — og halda að vitið
Sjj Q f ‘ mínu pokahorni. — Og í
Ska ^, ,e'm^d og í var vitnað — sr.
vera^u^'n '— Þa telur hann hollast
ke Q verium og einum að minnast
eftss (°9 það fólk, sem ekki skilur
hég- arancll/ hefur ekki skilið Skarp-
má 'n rattum skilningi) að fjandinn
Húq, me sanni teljast heimagangur í
SUni manna. —
þá r^ |SV° ®œt' sýnst — stundum —
sa^ ^ann a'drei — vísvitandi
var IqT,011 ^r'ni °9 alvöru — til þess
v°g tilfinninga hans of nœm.
Og ekki er í frásögu fœrandi, þótt
hann gerði mönnum gramt í geði —
ef því var að skifta — það gera allir
öllum — einhverntíma og oft.
Manni verður sennilega aldrei oftar
fótaskortur en þegar um framliðna er
fjallað, Það er spauglaust að rita um
lifandi fólk látið — og hvers á það
að gjalda — þótt safnast hafi til feðra
sinna. — Gjarnan mœttum við muna,
að ekki síður þarf aðgát í nœrveru
þeirra sálna, sem af jörðu þessari
eru farnar — þœr eiga lof og lukku
og góðan hug skilið (kanske er það
brot af vorri sáluhjálp)? — Ég segi
það satt: ég sakna Skarphéðins mjög
úr hópnum — og nágrenninu — og
það hefði einu gilt — þótt hann hefði
flutt skemmri vegu en á annað geim-
far — annan hnött. — Eitthvað til
umhugsunar hefur hann hvíslað í
eyra Sankti Péturs — ef ég þekki
hann rétt — en hvað? það er spurn-
ing. Veit ég fullvel — þótt þessar
síðbúnu línur séu hripaðar — e. t. v.
mér einum til hugðarhœgðar — en
öðrum til hneykslunar — þá liggur þó
eflaust kœri vinur vor — sr. Skarp-
héðinn — jafn óbœttur hjá garði af
mínum verknaði. Áður höfum við vott-
að ástvinum virðingu okkar og samúð
— hlýðir að enda svo hér-
259