Kirkjuritið - 01.12.1977, Qupperneq 10

því, að þaS samband verSi rakið í ein-
stökum tilvikum eða notað sem skýr-
ing á raunum og böli. Hann afneitar
endurholdgun og karma.
Þessar hugmyndir um endurholdg-
un og karma gerast vinsælar hér á
landi í seinni tíð, enda kappsamlegur
og ísmeygilegur áróður rekinn fyrir
þeim um langt skeið í ræðum og rit-
um, í þókum, í sjónvarpi. Menn segja,
að þessar hugmyndir, þessar skoðanir
skýri svo mikið, þær skýri hvers vegna
menn fæðast svo ólíkir, — það sé af
því að þeir hafi lifað áður og nú sé
að koma fram á þeim hér það, sem
þeir voru og gerðu áður. Og menn
segja, að ef þessi sannindi væru við-
urkennd, þá mundu þau hafa gagnger
áhrif á breytni manna, því þá myndi
hver maður vita það, að hann fær
hnitmiðaða refsingu fyrir hvert afbrot
sitt í þessu lífi.
Svo það kemur þá upp eftir allt sam-
an, upp úr öllum bannsöngvum aldar-
innar yfir helvítiskenningum svoköll-
uðum, að vísasta eða eina leiðin til
mannbóta sé að ógna með straffi eftir
dauðann.
Nú efast ég um, að Indverjar, sem
hafa aðhyllzt þessar kenningar frá því
löngu fyrir daga Krists, almennt, og af
mikilli sannfæringu, ég efast um að
þeir hafi samt orðið fullkomið fólk í
breytni sinni. Sannleikurinn er sá, að
þessar kenningar hafa legið eins og
farg yfir þessari þjóð, vegna þess að
hún hefur, að minnsta kosti hugsandi
menn hennar, þrátt fyrir allt verið það
raunsæir, að hún hefur gert sér grein
fyrir því, hvað þessar kenningar fela
í sér og hvað af þeim leiðir. Meðal
annars hvað af þeim leiðir hvað snert-
ir ályktanir um hugsanleg viðbrögð
við mannlegu böli og þrautum oQ
hörmungum.
Er það rétt, að hver vesalingur sé
að taka út á sjálfum sér það, senn
hann hefur unnið til, afplána sakir
sínar frá fyrri tilveru? Hvað þá? ^
ég þá að hlutast í slík mál í því skyn'
að létta eða hjálpa? Varla. Ef vansköp'
un barns, slys, heilsuleysi, ógsefa
hvers kyns er makleg málagjöld og af'
borgun af skuld frá fyrra lífi, þá ber
engum að hlutast í slík örlög í Þvl
skyni að veita hjálp. Og það er eif'
mitt þessi ályktun, sem Indverjar hafa
dregið af þessum forsendum.
En hvað sem því líður, þá er mér
svo farið ,að mig hryllir við þeirr'
hugsun, að ég eigi að sjá afbrotafebl
eða sakaskrá frá fyrra lífi uppmálaða
I hverjum þjáðum svip. Það er grimrni'
leg hugmynd, að ung móðir, sem er
að tærast upp af krabbameini, sé að
taka út dóm sinn fyrir það, hvað hún
var vond áður, að fæddur vanskapm
ingur sé að þola réttmæta refsingu
fyrir syndir sínar. Að maðurinn, sem
varð örkumla, eða það sem þyngra er’
varð valdur að dauða eða örkumlnn
annars manns I bílaárekstri, að hann
sé að opinbera það karma, sem hann
hafi unnið til.
Nú myndi ekki tjóa að gera upP
reisn á móti þessu, ef það væri stað'
reynd, alheimslögmál. En það er ekkl
staðreynd, — og lofaður sé Jesús
Kristur, að hann hefur tekið af skarlð
í því efni.
Hann svarar ekki lærisveinum sínnm
með því að birta neina skýringarforrn
úlu, og hann reynir yfirleitt aldrei 3
skýra myrkar gátur. En hann seð1
248