Kirkjuritið - 01.12.1977, Qupperneq 13

Fyrirgefifi mér
Fjórði þáttur
Byssukúla og dýrð Guðs
Af
sPinnstUnn'-Um ^ut st°llur hennar
eða u. dslít|ð spjall um þau hugboð
stundu mnr' leiðsö9n, sem Aili varð
ags a m að njótandi. Aðferð Heil-
virgiSt r meS ymsu motl’ en svo
Pinnian^' sö9um Ailiar heiman frá
einnig *’ .a® móður hennar hafi
stundumVehS 9efin áÞekk 9áfa á
Ur ’ Þe9ar nnest á reið. Nú get-
le9a f þ6SS’ ser hafl vefið ofar-
salem að^a' fyrstu misserin í Jerú-
iandinu effa starf á öðrum stað í
rr,ar9ar k.V'.að Psnni ofbauð, hve
khstniboð.lrkjudeildir unnu þar að
Se9ist þá'h' bor^inni sjálfri. En hún
bendin hafa fen9iS mjög skýra á-
að 1 jfw,Um,’ að hán ætti að setjast
^ þ.rusalem.
ab segja ^ærir Þi9 kannski ekki um
S.erTl bér /a ^Vi’ sem gerðist, daginn
fii bcenar?annSf ^u verr5a aö krjúpa
Var snem/.nZar Aili dáiitiö hugsi. Það
a á fögrum morgni, e. t. v.
um sex leytið. Ég vaknaði og lauk
upp glugganum, og sólin skein svo
glatt inn á rekkju mína. Úti var allt
kyrrt, og ég sat á stokknum og las í
Biblíunni. Þá fannst mér skyndilega,
að mér væri skipað: „Krjúptu á kné.“
Ég veit, að ég heyrði ekkert, en þessi
skipun var svo skýr, að ég vissi, að
ég varð að hlýða. Ég kraup strax.
Og í sömu svipan og ég var komin á
knén, þaut byssukúla yfir höfuð mér
og lenti í veggnum gegnt gluggan-
um. Þá greip mig svo sterk kennd,
að mér fannst herbergið fyllast af
dýrð Guðs. Ég kraup lengi.
Þegar ég stóð loks upp, fór ég að
gæta að vegsummerkjum. Það var
örlítil hola í veggnum, og kúlan hafði
oltið niður á gólfið. Ég tók hana upp
og geymdi hana í nokkra mánuði, en
týndi henni svo, þegar við fluttum í
annað hús. Ég sagði engum frá
þessu heima, því að ég kærði mig
ekki um, að farið yrði að óttast um
mig.
251