Kirkjuritið - 01.12.1977, Qupperneq 19

Gyðingur biður fyrir kristniboða
Veikt>ist'?)etta 9er3ist rett s®ur en Þu
verig
I30 ekki
Ef til vill hef ég þá þegar
orðin veik, en ég gerSi mér
að f-ki ,9rein fyrir Því- Ég var farin
SVo 3',tlósta og var ekki vel frísk.
leek ■ °r e9 heim til Finnlands, og
send!rinn’ sem ég leitaði til þar,
fékk 1 m'9 beina leið á sjúkrahús. Ég
heim ?,kki einu sinni aS skreþpa
hand ann sa9Öi’ að rúm væri ,aust
sv0 ^ mér: 09 ^að væri ekki °ft’ að
straxVSl Vilcii tik En færi e9 ekki
rnin^’ yrSi eir|hver annar tekinn [
mn stað.
mundkkfrU Slðar fannst mér, að ég
Var of 3 aS fara heim fii ^uðs, og ég
inn v 9r Satt vis Það. Einhvern veg-
sjá frar' eins °9 ég hefði fengið að
Undan 171 ' tlmann- ^g vissi, að fram-
land QVar mikii Þrsnging fyrir Finn-
Ég v 9 fyrir heiminn næstum allan.
Þá dan e9'n ^vi’ að Þurta ekki að sjá
er prófa' e9 hafði skrifað Klausn-
inu, aðeSS°r 09 9etiS Þess í bréf-
9eta ^ væri veik °9 mundi ekki
hú fé^i^9.0'® áfram starfi mínu. Og
skrifaði 69 postkort frá honum. Hann
hverjum d hann bæ3i Guð Þess a
°9 kcPm’ ^9'’ a® eg yrði heii heilsu
Þá h aftUr fii iSrael'
maður U9Saði e9 sem svo: Ef sá
hreyfjrj Sem er leiðtogi þjóðernis-
Ur’ biðUr nnar f íarae'’ - Gyðing-
'aeknist o U° Þess, að kristniþoði
verð éQ 9 komist aftur til ísrael, þá
^uð, hvað' h89a 33 fara a3 sPyria
mina ti| ci,-.i onum sýnist um afstöðu
^9 bað
sjúkdómsins.
^uð þá að svara mér með
orði úr Biþlíunni, og þegar ég opnaði
hana lenti ég á þessum orðum í
fimmta kafla Jakobsbréfsins: ,,Sé
einhver sjúkur yðar á meðal, þá
kalli hann til sín öldunga safnaðar-
ins ,og þeir skulu smyrja hann með
olíu í nafni Drottins og biðjast fyrir
yfir honum, og trúarbænin mun gera
hinn sjúka heilan og Drottinn mun
reisa hann á fætur, og þær syndir,
sem hann kann að hafa drýgt, munu
honum verða fyrirgefnar."
Og ég ályktaði sem svo: Ég bað
Guð að svara mér. Hann gerði það,
og þá verð ég að fara eftir því, sem
þarna stendur. En þegar ég fór að
hugleiða, hvern ég ætti að kalla sem
,,öldung“ minn, þá vandaðist málið.
Ég hafði verið svo lengi í ísrael. Mér
kom í hug prestur, sem hafði orðið
til mikillar blessunar meðal stúdent-
anna, þegar ég var starfsmaður
Kristilega stúdentafélagsins. Ég
skrifaði honum og spurði, hvort hann
vildi veita mér þessa þjónustu. Og
hann svaraði um hæl, sagðist því
miður ekki lengur hafa trú á því, að
hann gæti orðið mér að liði með
þessum hætti. Hann hefði orðið fyrir
svo örðugri lífsreynslu í eigin fjöl-
skyldu sinni. En hann hvatti mig að
leita til einhvers annars og sagði, að ef
mér tækist ekki að finna neinn, þá
gæti ég gert þetta sjálf. Það þótti
mér óhugsandi.
Þú ert skrýtin kona
Þá kom annar prestur að vitja mín,
og ég sagði honum frá þessu vanda-
máli mínu og spurði, hvort hann gæti
257