Kirkjuritið - 01.12.1977, Síða 22

meðal þeirra og ræddi við þá, og
varð oft að ganga. Það var hreint
ekki svo auðvelt. Einu sinni var snjór-
inn svo mikill, að ég varð örmagna.
— Og enn hlær þó Aili. — Við höfð-
um enga bíla, segir hún, og hreint
ekkert. Herinn þurfti á öllu slíku að
halda. Og ég hugsaði með sjálfri
mér: Nú get ég ekki meira. Og þó
snjóaði enn. Og ég sagði við sjálfa
mig: Ef enginn kemur, þá verð ég
hér það, sem ég á eftir. Ég kemst
ekki lengra.
Ég hafði ætlað að reyna að ganga
til sjúkrahúss, sem var skammt frá
brautarstöðinni og fá þar blásningu.
En þegar ég stóð nú þarna, bar ó-
vænt að mann með hest utan úr
skóginum. Hesturinn dró viðarsleða,
og ég bað leyfis að mega sitja á
sleðanum til sjúkrahússins. Þannig
komst ég þangað og fékk lungun
fyllt að nýju. Þá gat ég haldið áfram.
Síðan var skyndilega saminn fríð-
ur. Þegar sagt var frá því í útvarp-
inu, hugsaði ég: Nú er engum blöð-
um um það að fletta, að ég verð að
fara umsvifalaust til ísraels.
Ég hafði þó lofað að heimsækja
enn einn hóp flóttamanna og tala til
þeirra ,og mér fannst ég ekki geta
lagt af stað fyrr en ég hefði lokið
því. Þá gæti ég farið til Helsingfors.
Ég átti að fara þetta daginn eftir, en
um nóttina snjóaði svo mikið, að
allar samgönguleiðir tepptust. Þá á-
lyktaði ég sem svo: Já, þetta er
bending Guðs um það, að þú skulir
taka lestina til Helsingfors. Og það
gerði ég.
Ég fór til formanns kristniboðsfé-
lagsins og spurði, hvort ég fengi
260
fararleyfi til ísrael. Hann hló og svar-
aði: ,,Víst væri það mikils vert, að þú
gætir farið. En hvernig ættir þú aS
komast þangað?“ Ég sagði: „É9
verð að reyna.“
Síðan fór ég á ræðismannsskrif-
stofu Breta og spurðist fyrir urm
hvort vegabréf mitt mundi duga mér
til að komast inn í ísrael, þar eð stríð
væri nú skollið á. Þeir neituðu Þv'
fyrst, en síðan báðu þeir um að fá a^
líta á vegabréfið. Þegar þeir koma
aftur með það, sögðu þeir, að Þe'r
byggjust við, að tækist mér að kom-
ast að landamærum Palestínu, Þa
fengi ég e. t. v. að fara inn í landið-
„En hvernig ætlið þér að komaSt
þangað?" spurðu þeir. Ég svaraði’
að hugsanlegt væri að fara urrl
Þýzkaland, en önnur leið væri hugs'
anleg um Holland og síðan þaðaí1
um Frakkland og Ítalíu til ísrae1,
Þeir töldu betra að fara ekki ulTI
Þýzkaland.
Ég gat ekki tekið með neina Pen'
inga frá Finnlandi, og þar var
unnt að fá neinar upplýsingar U[TI
ferðir til Palestínu. ForstöðurnB011.1’
kristniboðsfélagsins hringdi þvf
Fosterlandstiftelsen í Svíþjóð og ba°
þá þar að reyna að greiða fyrir för
minni. Þeir lofuðu því,
Ég flaug fyrst til Svíþjóðar, °g
þar höfðu þeir aflað nauðsynlegra
upplýsinga um ferðina og útvegað mer
farseðla. Ég átti að fara með lsst 11,11
Frakkland til Rómar. Þaðan átti ég sV°
að fljúga til ísrael.
Ég fór um Kaupmannahöfn á sunuU
dagskvöldi. Eldsnemma á þriðjudað5
morgninum næsta höfðu Þjóðverj3
lagt allt landið undir sig, en þá var e