Kirkjuritið - 01.12.1977, Blaðsíða 26

fyrir nauðsynjum og þess háttar. Hann
þarf einnig að ferðast mikið þess
vegna.
Ég opnaði umslagið
— Gekk ekki erfiðlega að fá pen-
inga að heiman, á meðan heimsstyrj-
öldin stóð?
— Fyrst eftir að ég sneri aftur,
fékk ég fjárstuðning frá Svíþjóð. Frá
Finnlandi var ekkert unnt að fá. Seinna
sögðu Bretar svo Finnum stríð á
hendur, og þá var að sjálfsögðu alveg
loku skotið fyrir að fá nokkuð frá
Finnlandi, hvort heldur var bréf eða
peningar. En —, segir Aili og hlær, —
peningarnir komu alltaf einhvern veg-
inn. Og við sultum ekki. Ég minnist
þess, að eitt sinn, þegar við þurftum
að borga skólagjald fyrir drenginn,
þennan, sem særðist, þá áttum við
enga peninga. Og hvað gátum við
tekið til bragðs? Við báðum Guð að
hjálpa okkur. Og einhvern góðan dag
komu svo hjón, kristniboðar, sem ég
þekkti vel frá fyrri tíð. Þau höfðu verið
í leyfi heima í Danmörku og Noregi,
því að annað þeirra var danskt, en
hitt norskt. Konan var norsk. Þau
höfðu starfað í Indlandi á meðal
holdsveikra, og þar hafði orðið mikil
vakning. Þá höfðu þau orðið að leggja
nótt við dag, til þess að sinna þeim,
sem komu með vandamál sín og
spurningar. Nú voru þau á leið til
baka til starfs síns, en þá skall stríð-
ið á, og þau komust ekki lengra, urðu
að stanza í Palestínu. Kristniboðarnir
í landinu efndu þá til fjársöfnunar
þeim til hjálpar. En þau fengust ekki
til að taka við neinu. Konan fór að
vinna á samyrkjubúi, en maðurinn fór
264
í vegavinnu. Og þar sem þau unnu,
báru þau frelsara sínum vitni, bæði
meðal Gyðinga og annarra. Síðan sett-
ust þau að í ísrael og fóru að ferðast
um og dreifa Biblíunni á hebresku °9
ræða við fólk.
Þau voru svo gott, kristið fólk, segir
Aili með innilegri og hlýrri áherzlu,
svo auðmjúkt, yfirlætislaust og skín'
andi trúað fólk, að enginn gat tekið
þeim illa. Allir voru reiðubúnir a^
ræða við þau og hlýða á það, sem Þa°
höfðu að segja.
Þegar friður komst á, fóru þau heiu1
til Danmerkur, en komu aftur einmi^
um þær mundir, sem við áttum a
greiða skólagjöldin fyrir drenginn.
Svo var það einu sinni á fögrUí^
morgni, að við ætluðum í göngu
börnin. Þegar ég vaknaði, þann mor9"
un ,fannst mér einhvern veginn, a
nú mundi þessu skólagjaldi drengsi^
borgið. Og ég hafði orð á þessu vi
frú Móse og Rauha Moiso, sagði Þe,r°'
að mér fyndist þeim áhyggjum af
létt. Þær svöruðu, að þeim hefði elí]0.
ig fundizt það sama: Við þyrftum e
að hafa frekari áhyggjur af því h13
Og þá komu hjónin þessi í be'^^
sókn, rétt um leið og við vorum a
álf'
nd
leggja af stað. Við snerum þá að sj
sögðu við, og þau sátu nokkra stu
og spjölluðu. En þegar þau fóru ski
þau eftir umslag á borði með Þe' ,
ummælum, að það væri smágjöf
vinum í Danmörku.
Ég opnaði umslagið, og þar var ^
kvæmlega skólagjaldið. Þá gátuh1
borgað það. — Og Aili bætir
við: Þannig var það. Það, sem *
þurftum kom alltaf einhvers staðar ^
Við þurftum aldrei að hafa neinar