Kirkjuritið - 01.12.1977, Síða 43

!kránni. 62
nljóoar ®r' stJ°rnarskrárinnar
kirkja sk^? ’,klin evangeliska lúterska
°9 skal n ,Vera Þjóðkirkja á íslandi,
hana 0c.n isvaldið að því leyti styðja
meg lögUmVemda- Breyta má þessu
Ur Þjóðk^k*^1' sttórnarskrárinnar set-
Ur trúféiöoJUna ' 3r5ra stöðu en önn_
kennd Sprn ' [andinu. Hún er viður-
styðja 0 su kirkja er ríkið skuli
^ntissa fn^V?mCla' ^jóökirkjan nýtur
aÖrar kirkii6 tinda ' ríkinu fram yfir
V®9ar em S °9 °nnur trúfélög. Hins
tUíT1 ekki rw mm kirkium eða trúfélög-
fre|si er trvn'? Skorður settar og trú-
'nnar S6qíÍ"Í' ' 63' gr- stjórnarskrár-
K°fna félöc.3 + ,menn eigi rétt á, „að
beirTl hsetti9 J' að Þjóna 9uði með
lngu hvers' Sem ðezt a við sannfær-
ems“, síðan er bætt við
málsgrein sem svo hljóðar: ,,þó má
ekki kenna eða fremja neitt, sem er
gagnstætt góðu siðferði og allsherjar-
reglu“. í 64. gr. er svo ákvæði um, að
ekki megi mismuna mönnum eftir
trúarbrögðum.
Mér virðist að samkvæmt þessum
ákvæðum stjórnarskrárinnar sé í senn
viðurkennd sérstaða þjóðkirkjunnar ís-
lenzku og réttur manna til trúfrelsis.
Hvort ákvæðin um sérstakan stuðning
ríkisins við þjóðkirkjuna takmarka í
raun trúfrelsi skal ósagt látið. Eins og
fram kemur hér á eftir, þá er yfirgnæf-
andi meirihluti íslenzku þjóðarinnar í
þjóðkirkjunni, og þar við bætist, að
hún hefur verið svo til einráð hér á
landi í fjórar aldir og tengsl hennar
og ríkisvalds eru svo margslungin,
að erfitt er að hugsa sér að rjúfa þau
tengsl nema á löngum tíma.
Að taka ákvörðun um, að ,,hin
evangeliska lúterska kirkja“ skuli ekki
lengur vera þjóðkirkja á íslandi er
annað og meira en að hætta stuðn-
ingi við ákveðna kirkjudeild. Það þýð-
ir, að rofin eru aldagömul tengsl ríkis
og kirkju, tengsl, sem hafa haft áhrif
á aragrúa menningaratriða, þjóðfélags-
hátta og viðhorfa. Ég vil ekki halda því
fram, að slíkt sé óhugsandi, heldur
vil ég aðeins benda á, að það er ekki
bara að segja það og vilja það. Það
snertir langtum fleiri atriði en svo
að þau verði talin upp í stuttri ritgerð.
Vissulega hefur þjóðkirkjan sér-
stöðu, en sú sérstaða á sér sögulegar
og menningarlegar forsendur, sem
ekki er unnt að hlaupast frá nema að
rækilega yfirveguðu máli.
Augljóst er, að ákvæði stjórnarskrár-
innar tryggja kirkjunni vissa fjárhags-
281