Kirkjuritið - 01.12.1977, Qupperneq 61

^ 9anna. Vinsældir kennimannsins
^9 Peirrar kenningar, sem hann flyt-
’ yiröast þar eiga öllu aö ráða. Hví-
lk grunnfserni.
bað^68*3^ V'ta sJ3|fsö9®u gerst um
hve °9 tinna sárast til þess jafnframt,
0q rsu einir þeir eru oft í starfi sínu
meöal safnaða sinna. í Biblíunni
Pien9U^fræ^inni er mar9t rætt um þá
kail n’ Sem fráteknir eru og útvaldir,
6rua lr hi Þjónustu við Guð. Prestar
eru f ll<ir menn- Þaö ®r náð, og það
”Her°rrét*ÍnCÍÍ a® vera siikur rnaður.
ég rati9n enga að heimsins sið held
fylqi ar . me9a jafnast við.“ En því
HefUr einni9 byrðar, okið, krossinn.
hugrri eiklT|aður að jafnaði nokkra
bleSsuad Um Þ® 9leði- Þá dýrð, þá
í SpQr ’ sem Það er, að fá að standa
sína pUíT1 Krists, |já honum fætur
þeirr, (iendur sinar. munn sinn, með
Getur fT^'’ Sem presti verður auðið?
kvö| Drann, rennt grun í, hver sárust
slítur kreSftSins er’ hvað Það er’ sem
kæijr hi° tUm hans mest og lýir hann,
Jarta hans?
j Spja||SUr ^Sur °9 Iserðir pokar
beftj Kirk'V' ’• S6m hirt var ' siðasta
Si9uröUr Jprits’ iet vígslubiskup, dr.
UtT| betta alsson’ nokkur orð falla
quqs mai’ ræddi um gaddaðan
bygli VerQ rð bans voru allrar at-
Sarha réff ett ieikrnenn gætu með
andi S-J rætt sín á milli um sof-
Peka, þa empudrauga eða lærða
Vitund Ve 01 un fé|ags- eða safnaðar-
len2kUrn ra sáralítil víðast hvar í ís-
'nn ' béttb°|fnUð.Um- Margur maður-
s°friuS| þ y ' Veit naumast í hverjum
nn er- í strjálbýlli sveitum
mun trúlega helzt lifa í gömlum glaeð-
um, kærleikurinn til sóknarkirkjunnar
og safnaðarins. En víða í sveitum er
byggð einnig tekin að þéttast. Þar
sem þéttbýlla verður, skjóta eins kon-
ar nýlendur upp kollinum með þeim
brag öllum, sem slíku fylgir, en trú og
kirkja verða þar gjarna utan gátta. Það
er íhugunarvert og sýnir raunar, hví-
líkt mál kirkja og trúrækni eru flest-
um mönnum, að margur þéttbýlis- eða
nýlendumaður leitar helzt í átthagana
eða á fornar heimaslóðir, þegar hann
þarf á presti að halda.
Orsakir tómlætisins um söfnuðinn
og messuna eru ekki ófullkomið skipu-
lag eða löggjöf, ekki slakir prestar,
þótt nær sanni kynni að vera, heldur
andleg fátækt og dauði, sem eiga sér
djúpar og langar rætur. Annað mál er,
að brýnt er að vinna allt það til bóta,
sem unnt er, einnig í skipulagi og lög-
gjöf. Og þar má sízt qleyma þeirri
fræðslu, sem verður að fylgja auk-
inni ábyrgð leikmanna. Að því efni er
vikið í Álitinu, en þar skortir áherzlu.
Bent er réttilega á, að skólar kirkjunn-
ar eru þar hendi næstir. Þakkarvert
var það framtak norðlenzkra kenni-
manna, að efna til námskeiðs fyrir
leika starfsmenn í sóknum sínum á
síðasta ári. Væri fróðlegt að fá af því
nánari fregnir, einkum frá leikmönn-
um.
Þeir stara stjarfir á prestinn
En það er ekki einungis svo, að talið
um prestakirkju og afskipta leikmenn
komi úr hörðustu átt, heldur fylgir því
hætta. í fyrsta lagi er þar rekinn fleyg-
ur tortryggninnar milli presta og leik-
299