Kirkjuritið - 01.12.1977, Síða 63

Þei
bré^ s^u*u fyrst og fremst lifa svo og
han^ 3 SVo bvern dag ævinnar, aS nafn
nans verSi ,„jL. u_, ’ _____________
held
Verði ekki lastað þeirra vegna,
hver^^ biessaö °9 vegsamað. En
þá vSu Vel °9 fagurlega sem þeir lifa,
nem Ur bað el<l<' honum til dýrðar
hon 9 ^6ir '<annist við nafn hans, beri
°g ^ vitni 1 °rði og í tilbeiðslu sinni
manneri ®lsi<u til annarra kristinna
°g ha' Her s fandi hefur sú lymska
saei tule9a villukenning orðið vin-
öllu ^ hversdagsleg breytni skipti
trúraekrv'1 6kk' kirkÍu9ön9ur °9
sagt '■ ”*=>rec(ikið á stéttunum,“ er
°g e°9 bar er merkingin sú, að hver
láta s^n Skul' vanda dagfar sitt, en
En S|(,r færra um bænir og guðsorð.
Viiji k j r. kenningar fá ekki staðizt.
um vitnS l0n rnaður bera frelsara sín-
aQ s !’ ea hlýtur hann að kappkosta
°9 verk^h00^^1 rnönnum fre honum
vera ' hans' Hann hlýtur að þrá að
er, 0g f honum og í því, sem hans
Sern kosf3 fundar vir5 hann, hvenær
a®ÞaðeUr er ^ann 9erir sér Ijóst,
hans, sit ^ Vitnisburður að ganga í hús
' lofsönnJn ' kirkiubekknum, taka þátt
^nir, hlv«m’-taka undir jáfningar og
6kki si2t a a °rð hans og síðast en
'hóts vig a 9anga að borði hans, til
uStu 9jafirahnn Sjálfan 09 þiggia dýr'
hann a3 ans- A sama hátt hlýtur
9rinarra 1» ra samfélag og samneyti
Óþarftíirt'SVeÍna Jesú Krisfs-
Jesú Þessi !• 33 Vera að minna á orð
°9 skýr. j' sfaðfestu. Þau eru mörg
^1'9 fyrir m"V8r Sem bvi kannast við
?'nni9 ka ennUnum- vi® hann mun ég
íirnnum “ ?f,St fyrir föSur mínum á
bjónar mé 10l32-) ”Hver sem
S6rn eg er' h^'9' már eftir’ og bvar
bar skal og þjónn minn
vera.“ (Jóh. 12,26.) ,,Sá sem er af
Guði, heyrir Guðs orð.“ (Jóh. 8,47.)
,,Ef nokkur varðveitir mitt orð, hann
skal aldrei að eilífu sjá dauðann.”
(Jóh. 8,51.) ,,Sá sem etur hold mitt og
drekkur blóð mitt, hefir eilíft líf, og ég
mun uppvekja hann á efsta degi.“
(Jóh. 6,54.) ,,Þér skuluð elska hver
annan á sama hátt og ég hef elskað
yður, — að þér elskið hver annan. Af
því skulu allir þekkja, að þér eruð
mínir lærisveinar, ef þér berið elsku
hver til annars." (Jóh. 13,34—35.)
,,Hvar sem tveir eða þrír eru saman
komnir í mínu nafni, þar er ég mitt á
meðal þeirra.” (Matt. 18,20.)
„Þú, Guðs kennimann,
þenk um það“
Á hinn bóginn er einnig höfuðnauðsyn,
að söfnuðurinn geri sér Ijóst, hversu
hann skal meta prest sinn og stöðu
hans. Frá upphafi hafa kristnir menn
haft þann hátt á að velja ákveðna
menn til þess að vera öldunga eða
hirða í söfnuðunum. Með handayfir-
lagningu og bæn voru þeir faldir Heil-
ögum anda á vald. Þeir voru í raun
eftirmenn postulanna, og verkið, sem
þeim var ætlað og þeir voru kallaðir
til, var því mjög augljóst: Þeir voru
vottar Krists, sendiboðar hans um-
fram aðra í söfnuðinum.
Orð þau, sem biskup mælir við
vígslu prests, eru afar skýr og skil-
merkileg: „Svo fel ég þér á hendur
hið veglega þjónsstarf í kirkju Krists,
að predika Guðs orð, veita hin helgu
sakramenti og boða í Jesú nafni iðrun
og syndafyrirgefningu.”
Presturinn ber þá, með öðrum orð-
301