Kirkjuritið - 01.12.1977, Síða 75

9 þótt þér lánið þeim, sem þér búist
hvlg h fá Það hiá aftur>
Synda Þokk eigið þér skilið fyrir það?
þ0arar lána einnig syndurum, til
Mej___S aÖ ,heir fai jafnmikið aftur.
°9 lá^nið'ð ÓVÍn' yðar’ °9 9jÖnð 90tt
án þes_ '
°g há 30 v®nta nokkurs í staðinn,
°g þerrT1Unu laun yðar verða mikil,
hvi að i?UnUð verða synir hins hæsta,
láta ann er 9°ðgjarn við vanþakk-
°g vonda.29)
h’að er n
af þejr . næsfum óhugsandi að missa
^kaðu nÓtU’ Sem her er sle9in- Tak’
við þri ■ ekki náunganskærleikann
sterklena'?n Þrön9a! Og þetta boð er
Listrsen 6091 Við eðli athafnar Guðs.
Vekur 0 6n Um leið raansæ stígandi
',elskið ó9vinThl9ii.lV°ra: Fyrst segir
hinu hefKk yoar’“ sem tekur mið aí
ann“ gn uncfna boði „elskið náung-
'oks „|ánig!ðan se9ir ..gjörið gott“ og
® hlutstæð’ SV° að hvatningin verður
Sania stap. ari’ ^Þreifanlegri. Síðar á
^Vndreent Verður orðalagið með öllu
einhver þ- °9 raunar dæmisaga. „Slái
Þú einnin h- 9 hægri kinn Þ'na’ Þa snú
Sertl viii |hnni að h°num. Og við þann,
Þinn’ slenn9Sækja Þig og taka kyrtil
Og neyQj .°g við hann yfirhöfninni.
'hilu, þg f einhver þig með sér eina
Síöast er hr.með h°num tvær.“ (Hér
' bágu r„ ofSað til nauðungarvinnu
Ur,r>ar) q ms’ einkum póstþjónust-
tnú ekki bLÞeim sem biður Þ'9’ °g
9 ián hiá k-'nu við Þeim. sem vill
fjarst20) Þessar regiur eru
U da9far vort o - 6'9i Þær að gilda
1 'n' Oq hn ; S er ekk' heidur ætl-
e9a- fc>aer Pr S UÍU Þær teknar alvar-
Versu líkia U. au9ljós dæmi um það,
a eftir eðli athafnar Guðs
gagnvart börnum sínum í mannlegum
samskiptum. Öfgarnar sýna að Jesús
vissi vel hversu mikils hann krafðist
af manneðlinu, þegar hann setti „elsk-
ið óvini yðar“ í stað „elskið náung-
ann“. Áþekkar öfgar finnum vér í
stuttu samtali, sem Mattheus hefur
haldið til haga. Jesús hafði brýnt fyr-
ir lærisveinum sínum að fyrirgefa öðr-
um yfirsjónir þeirra. Pétur spyr:
„Hversu oft á ég að fyrirgefa bróður
mínum, er hann hefir syndgað á móti
mér? Allt að sjö sinnum?“ Jesús svar-
ar: „Ekki segi ég þér: allt að sjö sinn-
um, heldur sjötíu sinnum sjö.“3i)
Fjögur hundruð og níutíu sinnum, —
sem er fjarstæða. Spurning Péturs
hefði getað komið upp í huga hvers
siðaðs gyðings á þessum tíma. Hon-
um hafði verið kennt, að það væri
dyggð að fyrirgefa. Og í samræmi við
það, hvernig lögmálið var lagt út í
samtímanum, vildi hann vita nákvæm-
lega ,hversu langt hann ætti að ganga
í fyrirgefningu sinni. Svar Jesú er
reductio ad absurdum alls bókhalds
á þessu sviði. Það eru engin takmörk.
Menn kynnu að spyrja, hvers vegna
þessu umræðuefni er helgað svo mik-
ið rúm hjá Jesú. Ein skýring gæti ver-
ið sú, að hann hafi veitt því athygli,
sem raunar gat naumast farið fram
hjá neinu óblindu auga, að samfélag
gyðinga var mengað beisku hatri; eld-
uðu margir flokkar og klíkur grátt silf-
ur, og eins var grunnt á því góða
með gyðingum og rómverjum. Sér-
hver umbótamaður, gæddur innsæi
og framsýni, myndi láta þetta til
sín taka og prédika breytta háttu
áður það yrði um seinan. En þetta
var ekki eina ástæðan. Hvergi verður
313