Kirkjuritið - 01.12.1977, Blaðsíða 79

taSS'!' (síðan fylgir löng upp'
innan ^ ''' Allt Þetta illa kemur
enn aö °9 saurgar manninn.1' Og
semd-ætir k/1arkus v'® eigin athuga-
hreina ”^eð bessum orðum lýsti hann
sérhverja fæðu.“ Þessi aðgrein-
stóð' re.'nnar" °9 ,,óhreinnar“ fæðu
gyQi djúpum rótum í siðakerfi
ment " °g.var byggS á Gamla testa-
efa 'nu sÍ3ifu. Sumir hafa dregið í
langf3 Jesús hafi getað gengið svo
Um k’ tem Markús segir, en hvað sem
efasta er’ virSist ekki ástæða til að
rétt fUrn g^Sspjallamaðurinn hermi
fyrjr ^ orSum Jesú: „Ekkert er það
fer, er an manr|inn, sem inn í hann
bessum9eti Saur9að hann.“ Páll var
skrifar °rðum kunnugur, því að hann
úsaraiiKn0ki<rum arum aður en Mark-
veit þaSSPJa" sa bagsins Ijós: „Ég
að ég jjf °g er bess fullviss, af því
ekke 't' Samfélagi við drottin Jesúm
bað var^ ervanhei|agt í sjálfu sér.“4J)
un vekti 6kki.að undra, þótt slík skoð-
bað e|n anduð- Á ofsóknartímum hafði
^anna yJ** Veri® Prófsteinn á hlýðni
Uðu óh' ^yíSingdóm, hvort þeir höfn-
^aguieat^811111' fæðu eða ekki. Var
S6rTl Dki ^ afskrha grundvallarreglu,
blógj sínu?70**3^ Þðf^u hei9að með
stéft hefð?m?nnUm Jesu ' rabbína-
?taga úr m dre' fil hugar komið að
hu9arfarsin ' 'ivæg' innra mannsins,
Pessu máli Sgf En Jesus fylgdi eftir
bjóðfé
sv° mikilli rökfestu, að
^ðinstaði-o9^ veisæmi Virtist ógnað.
þ?tta: verkiRnd Var 1 au9um hans
90 Þaö sé ,,n Þv' aðeins góðverk,
Ustu ákúrum n'S af he'ium hug' Hörð'
IÍtra kennaraS?nUm Þeindi hann fil
ruar og siðgæðis, sem
t>e
af uppgerð duldu yfirborðsmennsku
sína og hundingjahátt undir yfirskini
göfugra lífsreglna. Ávítur hans voru
mjög hvassar; og vera kann, að guð-
spjallamennirnir hafi síst mildað þær,
sbr. það, sem að ofan er sagt um
deilurnar, er síðar risu. En gripnar úr
lausu lofti voru þær ekki. Það sést af
rabbínskum ritum, sem tæpitungulaust
skamma þá menn, er ómaklegir gjöra
tilkall til hefðarheitisins „farísei“, og
það engu mjúklegar en gjört er í guð-
spjöllunum. Allt eru þetta á vissan hátt
aukaatriði, en sýna þó stefnuna í sið-
fræði Jesú. Hins sama verður nefni-
lega vart í aðfinnslum hans við læri-
sveina sína, þegar hann skynjar í fari
þeirra þennan skort á siðferðilegum
heilindum. „Hví kallið þér mig herra,
herra, og gjörið ekki það, sem ég
segi?“4^) Þessi tilvitnun er frá Lúkasi.
Hjá Matteusi kennir enn meiri hryggð-
ar, enda höfðað kröftuglega til ímynd-
unaraflsins; Jesús sér breiska læri-
sveina standa andspænis sér á degi
dómsins, þegar veröldin er öll: „Marg-
ir munu segja við mig á þeim degi:
Herra, herra, höfum vér ekki spáð með
þínu nafni, og höfum vér ekki rekið
út illa anda með þinu nafni, og höfum
vér ekki gjört mörg kraftaverk með
þínu nafni? Og þá mun ég segja þeim
afdráttarlaust: Aldrei þekkti ég yður;
farið frá mér þér, sem fremjið lögmáls-
brot.“ Það voru ekki bara farísearnir,
sem hann sagði meiningu sína um-
búðalaust.
Sannleikurinn er sá, að viðhorf hans
til siðfræði var með öðrum hætti en
gerðist meðal gyðinga samtíðarinnar.
Hin viðamikla erfikenning, sem hlað-
ist hafði utan á lögmál Móse, miðaði
317