Kirkjuritið - 01.12.1977, Side 81

9f §0L- .,
á m ir 9Ja Sl®an óbrúanlegt djúp
ans' ' JeSÚ 09 9yð'n9askóla samtím-
inqu 6kki fyrst °9 fremst ágrein-
is í ,r.Urri talkun þessa eöa hins ákvæð-
vig f°9rnálinu (þótt svo hafi getað virst
var vVLStU. s^n^- Þe9ar a allt er litið,
rneSai lyS' taisverð breidd í túlkun
þessu rabblna’ °9 var hún meiri á
d6min,rabÍIÍ en f siðbætta gyðing-
arnar • sem hefst eftir hörmung-
meira 7° e' ^r' Þa® var hvorki
°g nane minna á ferð en það, eins
kennin9nrýnendur hans bentu a’ að
kerfj h9 JeSÚ °9naði gyðingdómi sem
' órof,ar Sem tru 09 Þjóðareining voru
rofa samhengi
net- Var
ágrejnj undirrót hins örlagaríka
Ur í núr9S’ SV° Sem iuðskur rithöfund-
Ur’ sernmanUrri bendir réttilega á, mað-
beim g-fn9an ve9inn er ósnortinn af
finnUr f k U9U hugmyndum’ sem hann
enningu Jesú.45) Hann skrifar:
9vðn?n^tíÖ var ^að eina takmark
Sem 9domsins að bjarga kotþjóð,
þv/í aijeymdi harra hugsjóna, frá
mennj fynast 1 hafróti heiðinnar
gjora n9ar’ 09 hjálpa henni til að
anna ' 9æðiskenningu spámann-
boraarSniám saman að veruleika í
°g hejae9u lífi- í hugsjónum eins
iniheiiHleni JeSÚS flutti’ 9at ÞJóS-
hu9arór bV' aðeins seð hættulega
Sern fy|a'Hmeiri hlufi Þjóðarinnar,
mönnunL' fa:íseunum og fræði-
6ngu móL 98 malum’ gat með
Hann haf»Sam^ykkt kennin9u Jesú.
umhverfj ' drukkið hana í sig úr
spámanm m Var 9yðin9|e9t. bæði
kenninq h69t °9 faríseiskt- Þó varð
Un alls bp3nS annars vegar afneit-
SS’ sem lífi blés í gyðing-
dóminn og hins vegar svo öfgafull,
að hún varð í vissum skilningi and-
gyðingdómur.
Þessi dómur kemur beint frá hjarta
gyðinglegrar hefðar. Að vissu leyti má
kalla hann sanngjarnt mat á and-
spyrnunni, sem Jesús mætti af hendi
flokks, sem átti í sumu tilliti svo margt
sameiginlegt með honum. Nægi það
ekki til að skýra þá óvinsemd, sem
ekki gerði sig ánægða með minna en
dauða hans, þá gætum vér minnst
þess, að á þessum tíma var andstað-
an við heiðnu yfirráðin mjög sterk og
mönnum mjög í mun að standa vörð
um „lífsstíl gyðinga". Þó er nokkuð
í þessum fjandskap, eins og honum
er lýst í guðspjöllunum, sem virðist
byggja á einhverju dýpra en því, að
mönnum hafi fundist þjóðlegum arfi
ógnað. Jesús var ákærður fyrir ,,guð-
last“. Sú ákæra bendir til þess, að
hann hafi misboðið djúpstæðum,
írúarlegum tilfinningum guðhræddra
manna og vakiö ótta og hatur. Ákæra
um guðlast felur fremur í sér dóm
byggðan á tilfinningum en niðurstöðu
studda skynsemi, einhvers konar eðlis-
lægt andóf gegn því, sem mönnum
finnst yfirtroðsla helgra dóma. Það
hlýtur að hafa verið eitthvað við Jesú,
sem vakti þessa andúð í hugum fólks,
sem rótfest var í fortíð ríkri af sögu
og hefð. Það var þetta, fremur en
ákveðin mótmæli við einhverja sér-
staka þætti kenningar hans, sem varð
til þess, svo ótrúlegt sem það er, að
farísearnir hófu samstarf við hin ver-
aldlegu stjórnvöld, sem höfðu allt aðr-
ar ástæður til þess að vilja Jesú feig-
an. Meira um þetta síðar.
319