Jörð - 01.12.1944, Blaðsíða 127

varleg orð. Hver skyldi vera liúmoristi, ef ekki — faðir?!
Faðir. Barn. Allt er í þessari samstillingu falið og tákn-
að. Allt byg'gist á fagnaðarerindinu um Föðurinn: Aðgang-
ur mannsins að Guði — með uppréttu liöfði — þrátt fyrir
allt,-----sé að eins komið sem — barn. Systkinaeðli —
réttur og skylda —• mannanna innbyrðis. Erfðaréttur:
börn Guðs eru „erfingjar allra hluta“ og „erfingj-
ar eilífs lífs“. Þetta þýðir m. a.: allt jarðneskt á fyrir
sér að nýtast og fullkomnast — guðsbarnið er frjálst að
eðli sínu og ekkert er því „of gott“, — en kærleikurinn, ætt-
arfjdgjan æðsta, er í senn eina heimild og eina takmörk-
un þess frelsis (sbr. t. d. Róm. 14). Helgunarskylda: Guðs
barn á að vaxa eins og önnur börn — verður að vaxa, ef
vel á að fara — og gerir það undir eðlilegum skiíýrðum:
heilnæmri og reglubundinni (andlegri) næringu og æf-
ingu. Skylda þessi er óaðgreinanleg frá „erfðaréttinum".
„Faðir vor!“ Vér erum öll systkin og þurfum að eins
að læra að viðurkenna það og muna. Það er ekki nema
sem livert annað ólejrst og óyfirsjáanlegt verkefni, þegar
litið er til þess, hve heimurinn á að sumu leyti langt í land
að viðurkenna þetla. Að öðru le}rti hefur trú Krists raunar
]ægar breytt beiminum mjög til sinnar myndar í þessu
tilliti, eins og bin mannfélagslega samábyrgðartilfinning,
með opinberum tryggingum og ýmislegri líknarstarfsemi
og þvíumlíku, ber vott um. Hitt er illkynjaðra, þegar þeir,
sem sjálfir telja sig guðsbörn, skjóta sér nndan því að
elska hverir aðra með ]jví skálkaskjóli, að „hinir“ séu
aðeins „falsbörn“, jafnvel „djöfulsins börn“. „Og hann
renndi ijfir þá aiignm, angraður gfir harðúð hjartna
þeirra“ (Mark. 3, 5.)! Guðsbarnið lítur á alla sem bræður
sína og systur. Og þegar tveir eða fleiri slíkir mætast,
beint eða óbeint, kemur fram dýrlegasta og fyrirheitarík-
asta lífsafbrigði, sem sést befur á Jörðinni. Um það sagði
Kristur: „Á því skulu allir þekkja, að þér eruð mínir læri-
sveinar, að þér elskið hverir aðra“ (Jób. 13, 35.). Það eru
því ekki lærisveinar, nema í eigin ímyndun, „sem segja:
Herra! Herra!“ á samkomum, „strætum og gatnamótum“,
jöhð 325