Jörð - 01.12.1944, Blaðsíða 130

æfingum. Hver maður þarf þess með að vera óþvingaður af syfjum
að öllum jafnaði. Hver maður þarf að þekkja aðalatriðin í næringar-
fræði hvers líðandi tíma — og húsmæðurnar þó öðrum framar. Og
það eiga blöð og allskonar kvenfélög að brýna fyrir þeim og lijálpa
þeim til.
Þjóðfélagið sjálft á að gerast hinn mikli forgönguaðili að mann-
ræktinni í landinu. Það á að leggja allt aðra og meiri áherzlu, en
verið hefur, á það að rækta manngildi æskulýðsins og barnanna í
menntastofnunum af hverskonar tagi. Fróðleikshrafl — og jafnvel
verkleg kunnátta — hve.rs virði er það unglingnum á móti manngildi
til likams og sálar?! Manndómsmaðurinn aflar sér á sínum tima
þess fróðleiks og ]>eirrar tækni, sem hann þarf með — a. m. k. ef
heldur er greitt fyrir því af opinberri hálfu. „Þetta har að gera,
en liitt ekki ógert láta“, segir Ritningin. Sú er einmitt reglan, sem
hér veltur allt á, að beitt sé — rétt, en ekki þveröfugt.
„Ástandið“ er himinhrópandi vitnisburður um sóttnæmi óræktaðs
æskulýðs við sýklum aðvífandi siðspillingar Það er slæmt, að upp-
eldi æskulýðsins skyldi vera gleymt í nýskipunaráformum nýju
stjórnarinnar, — en það mætti bæta úr því enn. Ríki sem leggur 300
milljónir króna í „arðbær fyrirtæki", en gleymir eða telur eftir,
að verja tugum milljóna til raunverulegs uppeldis æskulýðs og harna,
mun komast að raun um, að „keraldið leki“ og að „botninn er suður
í Borgarfirði“. Að þeim Bakkabræðrum, er sliku réðu, verður ekki
hlegið, þegar fiflska ]>eirra verður lýðum ljós. En vonandi verður
sú reyndin, að hér sitji menn að völdum, er ekki telja sig' upp yfir
þao hafna að bæta sín eigin verk —- og hæti þeir stórátökum
fyrir æskulýðinn við sína nýskipunaráætlun. En sinni ríkið ekki
þessu mesta viðfangsefni, þá verða bæjar- og sveitarfélög, önnur
félög og einstaklingar að vakna upp til þess stórhuga gagnvart æsk-
unni, sem ekkert á skylt við fortíðina.
Vér verðum, landar góðir, að reyna að rækta oss sjálfa. „Hvað
mundi það stoða manninn, þó að hann eignaðist allan heiminn, en
fyrirgerði sjálfum sér?“ Reynum að rétla oss upp, úr skarhríð pen-
inganna sem vér skríðum í á fjórum fótum, svo að vér fáum séð upp
í heiðan himin og það rifjist upp fyrir oss, að vér erum siðmenn-
ingarverur, sem glata sjálfum sér, ef þær leggja ekki á það slað-
fasta og stefnufasta stund að rækta sig sjálfar — um fram allt í
viðurkenningu þess undirstöðusannleika, að „maðurinn lifir ekki
á brauði einu saman, lieldur á sérhverju orði, er gengur f.ram r.f
Guðs munni.“
328
JÖBÖ