Syrpa - 01.04.1917, Síða 4

2
SYRPA, 1. HEFTI 1917
“Kom þú, ó ! mín kæra,
kátur bíS eg þín
upp viS ána tæra,
elsku Svana mín.”
Þetta var reyndar gömul vísa,
en hún varS aS duga. “Tryggur !
Tryggur !” kallaSi hann, braut
miSan saman og lagSi í HtiS leS-
urhylki, sem fest var viS háls-
beltí hundsins. Eftir aS klappa
honum ofurlítiS, benti Þorsteinn
suSur, og hundurinn skildi, 1—
hljóp í áttina suSur aS Hóli.
Þorsteinn horfSi á hann hlaupa
niSur túniS. Fór svo í hægSum
sínuin upp eftir hlíSunum.
Þá fremur en nokkurn tíma
áSur fanst honum hinir hnígandi
sólargeislar heimta sig burt, upp
yfir f jalliS, út yfir hafiS ; heiS-
lóan söng um ilmandi rósir, gul-
bleika akra og laufgræna skóga;
þunglamalegar drunur fossins
boSuSu honum stærra hlutverk í
fjölmennara mannfélagi ; himin-
inn í allri sinni dýrS virtist þögul
ímynd víSáttu möguleikanna.
Hann var kominn aS læknum,
litlu lautinni þeirra, stefnumóts-
staSnum. Þar beiS hann og
myndirnar, sýnirnar, töfrandi,
laSandi, komu og fóru. Loks
heyrSist fótatak létt og unglegt,
kvíSa sló á hiS hrausta og fríóa
andlit Þorsteins, hann vissi hvaS
þaS mundi sárt og erfitt aS út-
skýra alt fyrir Svönu.
SamtaliS var aó fyrstu stirt,
ósSlilegt og óvanalegt, en snerist
brátt aS efninu, eSa því sem báS-
um var næst hjarta :
“Eg geri ráS fyrir aS fara um
helgina Svana.”
“Mér finst þaS svo ótrúlegt, aS
þú skulir vera aS fara frá okkur,
eitthvaS þangaS sem þú þekkir
fáa. Af hverju viltu vera aS
fara Þorsteinn ? Erum viS þér
ónóg ?” ÞaS ómaSi af særSum
tilfinningum í röddinni.
“Nei ! Nei ! Svaua, mig aS
eins langar til aS reyna mig á
stærri sviSum, sjá önnur lönd og
fegurS þeirra.”
“FegurS ! SjáSu sveitina okk-
ar : vötnin, þessa stóru spegla
náttúrunnar, lækina eins og silf-
ur strauma um þveran dalinn ;
reykinn aS ^étta sig upp á móti
skýjnnum ; sólina aS halla sér
bakviS ystu hólana, blárauSa lit-
inn á f jöllum og himni; kambana,
—hverina aS anda frá sér hlýrri
móSu, sem ef þeir væru ferS-
lúnir. HeldurSu að önnur lönd
séu fegurri ?”
“ÞaS er ekki náttúru fegurSin
ein, sem eg þrái. Heldur fleiri
möguleika, ný tækifæri, meiri
þekkingu. 'Heimskt er heima-
aliS barn.’”
“Ef hægt er aS skapa sér
möguleika, búa sér til ný tæki-
færi, afla sér þekkingar annars
staSar, ætti þaS aS vera hægt hér
iíka. Nóg ér af bókunum, nóg
er hér til starfa. SkáldiS segir :
‘Land vort er óráSin gáta, fyrir-
heit.