Syrpa - 01.04.1917, Blaðsíða 6

4
SYRPA 1. HEETI 1917
lagar Gunnar og Þorsteinn, báð-
ir ötulir, hyggnir og djarfir.
Þá dreymdi vökudrauma og
draumarnir rættust. Sex ár eru
fljót aS líSa, á þeirn tíma höfSu
þeir brúaS hafiS mikla, sem ligg-
ur frá fátækt Lil-auSlegSar,
*
Gangur viSburóanna er stund-
um hlýr og viSmótsblíSur, stund-
um kaldur eins og vetrarnótt. —
Gunnar dó. Vika var liSin, aS
eins ein yika, þá var hann og
fjörugur, sem fuglinn fljúgandi,
meS þrótt heilbrigóis, og gerSi
ráóstafanir fyrirkomandi dögum.
Nú var hann fjörlaus og þrótt-
vana, falinn mannlegu auga um
alla komandi tíS. RáSstafanir
— hann var skilinn viS heim
ráSstafana.
Þar sem Þorsteinn stóS yfir
gröfinni, rak ein spurningin
aSra, alda öldu á hafi sálarlífsins.
Hann mintist seinustu orSa Gunn-
ars : “Alt sem eg á er þitt, en
eg sé nú aS viS höfum hrakist út
á villigötur, viS höfum lokaS sál-
ina inni í dimmum klefa. Ljós
og hlýindi gerSum viS útlæg, eg
finn þaS svo vel, en þú-------”
Hann ætlaSi að segja meira,
varirnar opnuðust og lokuSust ;
andardrátturinn varS tíSari. —
Fáum mínútum síSar var Gunn-
ar látinn.
OrS Gunnars voru óafmáanleg
úr huga Þorsteins. Meó hverj-
um deginum sem leiS fanst hon-
um þau reynast sannari og sann-
ari. Tómleikinn og einstæSings-
skapurinn varó óbærilegur. Þor-
steinn var orSinn útlendingurinn,
langt frá öllum sem hann unni
og unnu lionum. Sálin var í
dimmum klefa án Ijóss og hlýinda.
HjóliS var aS snúast, stefnan
aS breytast. Dalurinn heima,
æskuvinirnir, Svana, já Svana.
Hugljúfar voru endurminningar.
Ástin fór að gægjast frarn úr
öllum hornum og skúmaskotum
hjartans; liún teygSi sig upp á
móti honurn stundum hýr og töfr-
andi, stundum hrygg og særandi.
En hún vakti ávalt löngunina
heim og til liennar.
Svana var enn í dalnum sín-
um ; sama indæla blómiS, sama
íslenska sveitastúlkan, sem unni
dalnum sínum heitar en auS-
menn miljónum sínum.
Hún var ógift, þó aS til væru
augu þar í sveitinni, er sífelt leit-
uSu til hennar og varir.sem fluttu
henni hlýjar kveSjur meS aft-
an-blænum. Eftir kirkjuferSir,
viS mannamót, jafnvel heima á
Hóli liafSi veriS reynt aS ympra
á ýmsu. En Svana var blind,
blind vegna þess aS Þorsteinn
átti hjarta hennar óskift, hverja
taug, hverja æS. Hún var þess
fullviss aS hann mundi koma,
koma til sín aftur. Til þeirra
stunda hugsaSi hún eins og fugl-
inn aS vetri til vorsins.
*
VoriS kom. MeS vorinu kom