Syrpa - 01.04.1917, Blaðsíða 8

6
SYRPA, 1. HEFTI 1917
Hann hafSi átt og tapaS því, sem
hjartaS þráSi. KastaS frá sér
sinni eigin gæfu. Svana unni
sveitapiltinum sem var dáinn,
ekki honum auSmanninum sem
lifSi. Sárt var þaS, sár og kvelj-
andi sannleiki.
*
SumarmánuSirnir liSu. Haust-
iS var komió kalt og næSandi.
Þorsteinn var dapur og þreytu-
legur, stundum þunglyndur og
utan viS sig. Svana var hrygg
og ásakaSi sjálfa sig. ' Hún var
blíS og ástúSleg og reyndi aS
gera Þorstein glaðan. Samt var
hann dapur og þunglyndur. ÞaS
var eitthvaS óeSlilegt viS fram-
komu hennar. Hann fann ein-
lægnina vanta. Ástin var horfin.
AS hugsa og framkvæma voru
Þorsteins einkunnarorS og þeim
vildi hann fylgja. —
Kveld nokkurt síSla haustsins
átti hann langt tal við Svönu.
Honum var tíðrætt um gamla
daga, um Gunnar félaga sinn og
hverfulleik lífsins. AS end-
ingu sagSist hann vera búinn aS
gera ákveSnar ráSstafanir fyrir
framtíðina meS gæfu beggja fyrir
augum. Svo greip hann Svönu
í fang sér, þrýsti brennandi koss-
um á titrandi varir hennar og
hvíslaði : “Eg hefi elskaS þig
Svana og elska—elska þig enn !”
ÞaS var síSasta kveSjan, dag-
inn eftir var Þorsteinn horfinn.
— — Nokkru seinna fanst lík
niSur meS ánni.
“Óhappaslys !” sögSu nágrann-
arnir — “óhappaslys !”