Syrpa - 01.04.1917, Qupperneq 15

SYRPA, 1. 'HEFTI 1917
13
ast aS lófalestri. Bulwer Lytton,
lávarSur, ritaði bók um lófalest-
ur ; Charles Dickens sökti sér af
alhug niSur í hann.
Sir Charles Bell, sem var nafn-
kendur sérfræðingur í taugasjúk-
dómum, samdi ritgerS 1883, um
sambandiS milli heilans og hand-
arinnar, sem byr jar á þessa leiS :
“Vér getum sagt aS höndin til-
heyri manninum einum og aS til-
finningarnæmi hennar og hreyf-
ingar samsvari sálarhæfileikum
hans.”
Fleiri taugar liggja frá heilan-
um til handarinnar, enn til nokk-
urs annars hluta líkamans, og
höndin er þjónn sálarinnar, svo
aS alt, sem hefir áhrif á sálina,
hefir einnig áhrif á hana.
‘William Sinclair, prestur í
Lundúnum segir : “Sálarástand-
iS hefir áhrif á höndina, sem er
sístarfandi í þarfir sálarinnar”.
Síra J. L. Gordon, D.D., sagSi í
ræSu um lófalestur, sem hann
flutti í Central Congregational
kirkjunni í Winnipeg, 8. marz
1914: aS hann vildi óska þess, aS
safnaSarfólk sitt fengi víStækari
þekkingu um hæfileika sína og
tilgang einstaklingslífsins eins og
þeir væru skráSir í línum þess
eigin handa.
Því er haldiS fram aS þýS-
ingarmestu not lófa.lestursins
snerti uppeldi barna—og það, aS
velja þeim lífsstarf, vegna þess
aS með honum megi ákveSa í
hverju barninu sé ábótavant aS
upplagi, hyaSa eiginleika þurfi
aS örfa og hverjum eigi aS halda
í skefjum. Skynsamleg rann-
sókn lófalesturs kæmi ennfremur
aS notum í sambandi viS læknis-
fræSina í því aS þekkja sjúk-
dóma, eSa arfgenga galla, til-
hneigingar og einkenni, mögu-
leika til sýkingar, hættur af slys-
um og tilhneigingu til ofdrykkju.
Lófinn sýnir til hyers hyer
og einn er bezt hæfúr, og væri
hann oftar notaSur sem hjálp til
þess aS velja æfistarf fyrir ung-
linga, mundu færri fara vilt enn
gjöra á lífsbrautinni. Þeir hæfi-
leikar, sem kæmu aS mestum not-
um í lífinu væri lögS ræk;t viS
og mikiS af dýrmætum tíma
þannig sparaS, sem annars væri
eytt í það aS kenna barninu eitt-
hvaS, sem þaS er ómóttækilegt
fyrir.
Heppileg íhugun um framtíS
einstaklingsins kemur honum oft á
rétta braut og gefur honum traust
á sjálfum sér og hæfileikum sín-
um, traust, sem hann ef til vill
skortir alveg eSa hefir mist, og
með þyí aS örfa hjá honum von,
áræSi og þrautseigju, er. honum
gefin sú hjálp, sem hanri þarf til
þess aS ná sínu setta markmiSi.
Aó taka í burtu von, er hiS sama
og aS taka lífiS sjálft — og er
nokkur til, maður eSa kona í
þessum heimi starfs og strits, þar
sem lífiS er svo undur margbrot-
iS, sem ekki þarf á góSum ráSum
og leiSbeiningum aS halda ?
(ÞýH>.