Syrpa - 01.04.1917, Qupperneq 19

SYRPA, 1. HEFTI 1917.
17
rr í hinum þröngu húsakynnum
þeirra"’.
Eftir ferðina til Reykholts og
Surtshellis fór frúin til Sk&lholts og
Geysis. Segir hún frá þeirri ferð
með sömu nákvæmni og þeim fyrri,
og gleymir ekki að geta þess, livað
húsakynni hafi verið ill og léleg,
þar sem hún gisti, og hvað óþrifn-
aðurinn hafi verið á háu stigi. Ger-
ir hún sem mest úr öllum óþægind-
um, sýnilega í þeim tilgangi, að
láta lesendunum finnast sem mest
til um þrautirnar á ferðalaginu og
hugprýði sína. Geysi lýsir hún á
þessa leið :
“Loksins, eftir að eg hafði beðið
meira en heilan dag við Geysi, fékk
eg að sjá gos, sem eg hafði svo
lengi þráð að sjá, Það var um
morguninn klukkan hálf tíu þann
29. júní. Bóndinn frft næsta bæ
við hverinn var hjá mér, þegar fyrstu
drunurnar heyrðust, sem gáfu til
kynna að gos væri í nánd,
Við flýttum okkur að hvernum.
Vatnið sauð og ólgaöi, en rann út
úr honum. Eg hélt að eg myndi
etm þá verða fyrir vonbrigðum. En
rétt þegar síðustu drunurtiar voru
að þagna, brauzt gosið fram alt í
eínu. Mér er ómögulegt að lýsa
þeirri dýrðlegu sýn. Hún var langt
um stórkostlegri en eg hafði gert
mér í hugarlund. Vatnið þeyttist
upp, knúð af einhverjum undra-
krafti, stöðugt hærra og hærra.
Þegar eg náði mér aftur eftir fyrstu
undrunina, varð mér litið við og á
tjaldið, sýndist hæð þess ekkert í
samanburði við hæðina á vatns
stróknum, og þó var tjaldið tuttugu
feta hátt. Það hefði mfttt hlaða
tjaldi ofan ft tjald ; eg held að fintfn
eða sex hefðu ekki náð sömu hæð
og gosið, þegar það var hæst. Eg
held mér sé óhætt að segja, að vatn-
ið hafi komist hundrað fet í loft upp,
og að vatnsstrókurinn hafi verið
þrjú til fjögur fet í þvermál. Til
allrar hamingju hafði eg litið ft úrið
mitt, þegar fyrstu drunurnar heyrð-
ust — eg hefði vist steingleymt að
gera það, meðan á gosinu stóð —
og taldist mér til að liðið hefðu
nærri því fjórar mínútur, frá því
drunurnar fóru að heyrast og þar
til alt var komið í samt lag í hvern-
um, en gosið sjálft varaði ekki
lengur, en sem svarar helniingnum
af þeim tíma”.
Það, sem einkum einkennir ís-
letidinga, samkvæmt frásögn frúar-
innar, er sóðaskapur og leti. í
hennar augum er það eingöngu leti
landsmanna að kenna hvað vegirnir
eru stæmir. Að strjálbygð og fá-
menni séu orsök þess, hversu sam-
göngur eru ófullkomnar og ferðalög
erfið, er langt fyrir ofan hennar
skilning. Ýmsir siðir, sem i sjflf-
um sér eru fremur meinlausir, svo
sem neftóbaksbrúkun íslendinga,
skoðar hún sem ótvírætt merki um
lágt menningarstig. Yfirleitt hefir
hana skort þekkingu á lífsháttum
og sögu þjóðarinnar, til ;tð geta
gert sér skynsamlega grein fyrir
mörgu er fyrir augu bar, og auð-
sjftanlega hefir hún tneð sj&lfri sér
fundið allmikið til yfirburða sinna
yfir all-flesta íslendinga. Samt
fanst hetini stundum of mikils vera
af sér krafist i þvi efni, eins og eft-
irfarandi tilvitnun sýnir : —
“Flestir íslendingar, sem eg
átti tal við, héldu að eg kynni
rpárgt, sent kvenfólki er ekki kent.