Syrpa - 01.04.1917, Blaðsíða 30

28
SYRPA, 1. HEFTl 1917
hestinum sem Jón reiö. Markús
spyr hver hafl ríiðið því, að rekayfir
túnið hjá sér í gær. Eg réði því,
svarar Jón. Eg- bjóst við því, ssgir
Markús. Veiztu áð það varöar
sektum að gera þetta, og að eg get
tekið hestana ykkar og sett þá í
hald, og getur það orðið dýrt spaug
fyrir ykkur“. Jón svarar, að það
sé svo hart túnið á Nauteyri, að þaö
skemmist ekki, þó hestar fari yfir
það. Markús segir þá mjög alvar-
legur: ,,Þið eruð nú ekki búnir að
bíta úr nálinni með það“.
Töluðu þeir um þetta nokkuð
lengur, og þó ekki meö neinum stór-
yrðum. Sá Jón að Markús ætlaði
að halda þeim þarna eins lengi og
honum sýndist. Snýr Jón sér þá
við í hnakknum, kallar til félaga
sinna og segir (án þess þó að hafa
gert ráð fyrir því áður): ,,Það lík-
legast kemur að því, að við verðum
að framkvæma það, sem við gerð-
um ráð fyrir 'í gær, og líkar mér
það þó illa“. Markúsi brá við rnjög
og segir : ,,og b....., ætlarðu nú
að hafa það svona ?“ Jón svarar :
,,Við megum til, þú neyðir okkur
til þess“. Markús verður hinn
bezti, og biöur Jón að koma heím
með sér og þiggja góðgerðir. Fé-
lagar hans geti haldið áfram með
lestina. Jón segir, af því hann
trúði honum ekki vel, að ef hann
fari heim, og hann svíki sig, þá
skuli hann marka hann áður en
hann drepi sig, Markús sver og
sárt viö leggur, að hann meini ekk-
ert nema gott með því, að bjóða hon-
um heim. Verður það úr að félag-
ar Jóns halda áfrarn, en hann fer
heim með Markúsi. Var þar alt
hið bezta á reiðum höndunt, enda
átti Markús gæðakonu. Gat Jón
ekki losast þaðan fyr en komiö var
kvöld, og skildu þeir með mestu
vinsemd, sem alt af hélzt eftir það.
Var ekki óvanalegt þó reiðhesti Jóns
væri slept í hlaðvarpann, þó skamt
væri til sláttar.
Markús átti þrjá sonu, Ólaf,
Friðrik og Torfa. Torfi var stór
maður, fríður synum og hinn karl-
mannlegasti; hann var lengi skip-
stjóri á Isafirði, átti fyrir konu Jó-
hönnu Petrínu Jónsdóttur, merkis-
konu, er tnynd af henni í X. árg.
Óðins, 44. bls. Myndin cr af fjór-
um tnæðgum, Jóhönnu, konu
Torfa, rnóöur hennar, dóttur henn-
ar, og dóttur-dóttur, var sú elsta,
þegar rnyndin var tekin, 86 ára, en
hin yngsta 6 ára. En svo fór fyrir
Markúsi eins og öðrutn, aö hann
safnaöist til feðra sinna eftir langt
æfistarf, og sjálfsagt feginn hvíld-
inni.
Eins og áður er getið, misti
Kristján Fransson í Tungu konu
sína, Vallfríði, frá mörgum börnum
og ungutn. í Tungu ólst upp
stúlka, sem Þorgerður hét. Var
hún áö nokkuru leyti uppeldissystir
Hallfríðar og þó talsvert yngri.
Þorgerður var systir Sumarliða
gullsmiðs Sumarliðasonar, sem
áður er getið ; hún var ein-
hver hin göfugasta kona, sem eg
hefi kynst á æfinni; fríð sýnum,
glaðlynd og gáfuö, fjölvirk og mik-
ilvirk, og framúrskarandi greiðug
og hjartagóð. V ar oft þess minst,
hve gott væri að koma að Tungu,
og ntun þó oft hafa verið þröngt í
búi, því barnahópurinn var stór.
Eftir lát fyrri konu Kristjáns, tók
Þorgeröur að sér barnahópinn og