Syrpa - 01.04.1917, Síða 42

40
SYRTA, ]. HEFTI 1917
miSi og rendu færum. Þorgils rendi sínu færi, og kendi hann
eigi botns fyr en hann fann, að fiskur mikill og þungur var á
önglinum. Átti hann allerfitt meS aS draga fiskinn, en kom hon-
um þó brátt undir borS. Festi þá einn þrælanna krókstjaka í
fiskinum og innbyrtu þeir hann. Var þaS stór fiskur flatur, lík-
ur flySru, en stærri miklu, ljós á annari hliÖ, en svartur á hinni
og meS sporS stóran. Brauzt hann um mikiS unz hann var lam-
inn meS kefli í rot. Ekki urSu þeir fleiri fiska varir þótt þeir
sætu þar alla nóttina; og er tók aS morgna og veSur og sjór
versnuSu, drógu þeir upp stjóra og héldu til lands. Sýndi Þor-
gils þá, aS hann var enginn aukvisi og réri sem fullorSinn maSur.
Er þeir voru lentir, vildi Þorgils ekki leyfa neinum aS snerta
fiskinn. “Far aS sem þér líkar betur," sögSu þrælarnir. Ein-
ungis einn vegur var til þess aS koma fiskinum heim og var
hann sá, aS bregSa streng gegn um tálknin og draga hann. Var
þaS gjört, og dró Þorgils fiskinn. En er hann var nokkuS á leiS
kominn, slitnaÖi strengurinn, og féll hann viS þaS flatur. Sprett-
ur Þorgils fljótt á fætur og býst aS draga strenginn aftur í tálkn
fiskinum, en sér þá eitthvaS skína í koki hans. “HvaÖ mun
þetta vera, sem glóir í munni fisksins?" segir hann. Safnast þá
förunautar hans umhverfis hann og losa um þaS meS knífblaÖi.
Sjá þeir þá, aÖ þaS er silfurhringur. “Þú munt verSa giftudrjúg-
ur maSur,” segja þrælarnir. Þorgils svarar því engu. Er heim
var komiS, varS Lofti sama aS orÖi. Var honum fenginn hring-
urinn til varSveizlu. Fanst honum mikiS til um hreysti sveins-
Ins, því hann vissi móti hversu hörSum straumi og vindi hann
hafSi róiS.
Upp frá þessu var Þorgils álitinn fullgildur maSur og var
honum jafnan fengiS fullgilds manns verk aS vinna; en þræla-
reksturinn gjörSi hann frægan um land alt, og gjörSist þaÖ áSur
en hann varS tólf vetra.
Upp frá Gaulverjabæ er vegur, er liggur yfir hálsinn þar fyrir
ofan og þaSan niSur aS ánni. GóS veiSi er í ánni, og hafSist
Þorgils þar löngum viS einn. Þeim megin á hálsinum er aS ánni
veit, eru haugar; þar höfSu dauSir menn veriS heygSir eftir
fornri venju. Er þaS eyÖilegur staSur og fáfariS þar um af
mönnum; en niSri í dalnum beggja megin árinnar eru beitilönd
og sáSlönd og voru menn einatt viS verk þar á sumrum.
ÞaS var eitt kvöld, aS Þorgils kom síSIa heim frá veiSi
viS ána og var mjög tekiS aS rökkva. Er hann kom upp á
hálsinn, sýndist honum menn standa umhverfis einn hauginn; og
er hann hafSi horft þangaS nokkra stund, varS hann þess full-