Syrpa - 01.04.1917, Síða 48

46
SYRPA, 1. HEFTl 1917
hann hefði BlaSni, áSur en á hólminn kom og Þorgils svaraSi
sem fyrir hann var lagt. Bjuggust þeir nú til atlögu, en er þeir
skyldu höggvast, kastaSi Þorgils sverSi sínu og dró BlaSni úr
sandinum. GjörSist þaS í svo skjótri svipan, aS Svartur sá eigi
hvaS hann gjörSi.
Sóttust þeir nú af kappi um stund og veitti hvorugum betur,
en von bráSar sá Þorgils sér færi á aS kljúfa skjöldinn fyrir
Svarti. Svartur stundi viS og féll. Sáu þeif þá, aS höggiS
hafSi tekiS af honum fótinn fyrir ofan knéS. Hjó Þorgils af
honum höfuSiS og lauk þar æfi Svarts.
Nú er Þorgils hafSi sigraS Svart, réSi hann af í huga sínum
aS gjöra þaS, er hann hafSi eigi ætlaS sér áSur, en þaS var aS
ganga sjálfur aS eiga GuSrúnu. Var þaS ætlan hans, er hann
bauSst aS leysa Ólaf af hólmi, aS fá hana til handa Játmundi, er
lagSi ástarhug á hana. Breyttist nú áform hans skyndilega.
Eigi hafSi hann lagt ástarhug á GuSrúnu, en þó vildi hann fá
hana sér til handa. Fór hann þess á leit viS bróSur hennar Ólaf,
og mælti hann eigi á móti. Var Þorgils nú orSinn auSugur
maSur, því þaS var samkvæmt hólmgöngulögum, aS alt fé þess,
er yfirunninn varS í hólmgöngu, féll í hendur þeim er sigur vann.
Var hann nú orSinn eigandi þriggja eSur fjögra skipa meS allri
áhöfn, og margra gripa þar aS auki. Festi Ólafur Þorgilsi GuS-
rún, er hann hafSi fundiS hana aS máli; og var hún fús aS eiga
hann. Skyldi brúSkaup þeirra standa innan skamms.
Játmundur heimtaSi nú aftur sverSiS BlaSnir, en Þorgils
vildi eigi laust láta. “Fá sverS eru eins góS og þetta,” mælti
hann, "og vildi eg eigi síSur gefa þér heitkonu mína en sverSiS.”
Játmundur kvaS hvorugan þeirra eiga sverSiS, og yrSi hann aS
koma því á sinn staS. “En,” mælti hann, “þaS grunar mig, aS
þú munir finna gott sverS áSur en þú fer héSan.” Fékk Þorgils
honum þá BlaSni og sætti sig viS þaS.
Allan þann vetur var Þorgils í Katanesi. Næsta sumar
herjuSu þeir á írlandi. Skyldi brúSkaupiS standa, er þeir kæmu
heim aftur. Á írlandi fann Þorgils sverS þaS, er Játmundur
hafSi sagt, aS hann mundi finna. Bar Þorgils þaS upp frá því.
meSan hann.lifSi, og entist þaS lengur en honum aldur. En frá
því sverSi segir í næsta kapítula.