Syrpa - 01.04.1917, Blaðsíða 49

SYRPA, 1. HEFTI 1917
47
FJÓRÐI KAPITULI.
SveríSiíS JaríShússnautur.
Þeir héldu af stacS í hernaS á tveimur skipum; undu upp
segl og höfcSu góSan byr af norcSaustri. Þeir héldu beint í haf
út. Vindurinn hélzt hinn sami og blés beint á hlicS, er Jieir
stefndu meira í suður. Er þeir höfcSu siglt heila viku, komu þeir
aS landi og héldu inn í vík eina djúpa, er var umkringd svörtum
klettum. Margar smáar eyjar voru í víkinni. Sjófuglar voru þar
margir og flögruSu þeir um í loftinu, er þeir sigldu inn í víkina,
svo líkast var til acS sjá sem snjór væri. Enga mannabygcS sáu
þeir á ströndinni. Þeir lögSu skipum sínum aS landi. Þorgils
átti annacS skipiS, og hafSi hann þriá tigi vígra manna, en áSur
höfSu fylgt Svarti. AuSun réSi fyrir hinu skipinu.
Þeir skiftu sér þannig, aS AuSun og hans menn fóru meS-
fram ströndinni og herjuSu þar; Þorgils skildi eftir nokkra menn
til aS gæta skioanna, en hina tók hann meS sér. Hann hélt á
land upp og vildi vita, hvaS þar væri aS finna.
LandiS var skógi vaxiS. Upp frá klettunum, skamt frá
sjónum, tók viS þéttur skógur og náSi hann eins langt og þeir
fengu séS í allar áttir. Ekkert fundu þeir, er launaSi þeim
erfiSi þeirra, og lítiS höfSu þeir sér til matar. ViS og viS var
örvum skotiS aS þeim innan úr skóginum, en eigi vissu þeir
hverjir sendu þær. Hér og þar fundu þeir leifar eftir elda. en
hvergi hús eSa víggirtar borgir, og eigi heldur hjarSir eSa fénaS
nokkurn.
Þeir reikuSu fmm og aftur um mörkina heila viku. án þess
aS vita, í hvaSa átt þeir stefndu. Loks komu þeir á autt svæSi í
skóginum; var þar lyngmór og rratn lítiS, svart á Ft meS há-
vöxnu sefi umhverfis. Tré voru þar nokkur á víS og dreif. Sáu
þeir eik eina mikla standa þar eina sér, og bar hún engin lauf.
þótt öll önnur tré væru þá allaufguS.
Þeir horfSu lengi á eikina og gengu umhverfis hana. Þor-
gils mælti: “EitthvaS mun þessu valda; annaS hvort stand*
rætur trésins diúot og í eitri nokkru, eSa þaS er visnaS og hefir
engar rætur. Hygg eg þaS síSara muni satt vera."
Einn þeirra kleif upp tréS og festi streng um þaS efst. SíS-
an gengu þeir allir á strenginn og toguSu fast. Eftir nokkra
stund fór eikin aS riSa til og brátt féll hún til jarSar meS brestum
og braki. Sáu þeir þá, aS hún var hol innan og aS undir henni
var jarShús. Þorgils leit niSur í jarShúsiS og sá hann í myrkr-