Syrpa - 01.04.1917, Blaðsíða 54

52
SYRPA, ]. HEF'll 1917
Hún batS Þorgils bíSa, unz Jósteinn og synir þeirra kæmu
heim, og félzt Þorgils á þacS. Þeir komu heim nær sólsetri. Þau
Jósteinn og kona hans áttu tvo sonu, Kol og Starkað, og voru
þeir báSir miklir menn vexti, en nokkuð dökkir yfirlitum. Þor-
gils fanst þa8 undarlegt, því yfirbragð þeirra var miklu líkara
mærinnar þeirrar, er hann ætlaSi acS væri Þórey. Jósteinn, er
var gildur bóndi, þekti Þorgils og þá TraShyltinga vel af orS-
spori, og má vera, aS hann hafi grunaS, hvert væri erindi Þor-
gilsar. Eigi sagSi hann þó neitt um þaS, og eftir nokkra stund
var matur inn borinn og gengu báSar meyjarnar um beina.
“Þorgils hugSi vel aS þeim báSum og fann hann, aS sér
mundi geSjast betur aS hinni ljóshærSu. En hann vissi, aS ef
hún væri GuSrún dóttir Jósteins, þá mundi eigi heppilegt aS
leita ráSahags viS hana. En þrátt um þaS var hún þó vænst
þeirra tveggja; bæSi var hún fegurri og alt látbragS hennar bar
vott um meiri stillingu og festu; voru augu hinnar mjög á reiki og
á öllu mátti sjá, aS hún var málgefin mjög. Hún brosti oft mjúk-
lega, sem kæmi henni eitthvaS kátlegt í huga, en Þorgilsi fanst
þaS vera ætlaS til þess aS auka forvitni þeirra, er til sæju. “Hún
svífist lítt og mun eigi öll þar sem hún er sén,” hugsaSi hann
meS sér. “Og lítiS er hún meiri vexti en kjöltubarn. Heldur
kýs eg hina hæglátari mér fyrir konu."
Er borS voru upp tekin, settust þeir á bekki úti, því veSur
var hlýtt. Þorgils sagSi þá, hvert erindi sitt væri. Jósteinn kvaS
sig hafa grunaS þaS. “Er þaS sízt mót von, þótt þú viljir
þvongast,” mælti hann, “og muntu segja, aS eg hafi rétt aS
mæla, er eg segi, aS hér sé konuefni aS finna. Eru báSar meyj-
arnar vænar og vinátta milli þeirra svo mikil, aS þær mega vart
hvor af annari sjá.”
Þorgils játti því og Jósteinn spurSi hann, hvora þeirra
hann ætlaSi sér aS fá, en bætti viS; “Svo lízt mér, sem Þórey
sé betur viS þitt hæfi. Er ætt hennar meiri en okkar, en eg mun
gera GuSrúnu dóttur mína eins vel úr garSi og nokkur annar
maSur dóttur sína.”
Þorgils kvaSst hafa afráSiS þetta, og bar hann fram mál
sitt hispurslaust , sem var venja hans.
“Eigi veit eg, hvor þeirra er GuSrún dóttir þín,” mælti
hann, “en eigi sakar þaS í þessu máli. /Etti enginn maSur aS
vera í vafa um þaS, hvaSa konu hann vill eiga. Kýs eg mér þá
mærina, sem IjóshærS er og skaltu nú segja mér, hvers dóttir
hún er.”
Jósteinn varS forviSa viS og mælti: “ÞaS verSur, sem
verSa á. Þú hefir kosiS þér Þóreyju.”