Syrpa - 01.04.1917, Síða 57

SYRPA, 1. HEFTI 1917.
55
bænum, sem hann var vanur, en GuSrún kom eigi út. K.olur
vildi eigi ganga inn í bæinn til náttverSar, en stóS í bæjardyrum
og gaf gætur aS Sörla. Sörli stóS upp af veggnum, er dimt var
orSiS, teygSi sig og bjóst aS ganga heim. Kolur fylgdi á eftir
honum og gekk greitt; hann hafSi öxi í hendi.
Sörli leit eigi til baka né heldur greiSkaSi sporiS, þótt hann
heyrSi fótatak aS baki sér. Brátt náSi Kolur honum og leit
hann þá um öxl til aS sjá, hver þar væri. Sá hann þá Kol, og
mælti hvorugur orS til annars. Reiddi Kolur þá upp öxina og
hjó Sörla högg mikiS á hálsinn. Féll Sörli dauSur. Bjó Kolur
um hann þar á veginum, lagSi öxina ofan á hann og gekk heim.
GuSrún beiS Kols, en eigi lét hún sem svo væri og mælti
ekki orS til hans aS fyrra bragSi. Kolur mælti: “Eg hefi jafn-
aS gamlar sakir í kvöld, og mun Sörli ekki venja komur sínar
á þinn fund upp frá þessu.”
GuSrún mælti: “Lítt var mér um komur hans gefiS, svo
aS litlu skiftir þótt hann komi eigi framar; en vera má, aS þú
vitir, aS hann var þingmaSur Ásgríms ElliSagrímssonar og mikill
vinur hans?”
Hvort sem Kolur vissi þaS eSa ekki, hafSi hann ekki
um þaS hugsaS. Hann ypti öxlum en sagSi ekkert. GuSrún
hélt talinu áfram og sagSi honum, hvaS hann skyldi taka til
bragSs. “Vil eg ráSa þér, aS fara sem fljótast í TraSarholt og
leita liSsinnis hjá Þorgilsi. Mun hann trauSla neita þér um þaS,
en mikil stoS er aS honum, ef mál verSur sótt á hendur þér eSa
hefndir koma eftir Sörla. Muntu ekki vilja aS bærinn sé brend-
ur og þú gjörSur útlagi fyrir aS vega slíkan heimskingja sem
Sörli var.” Kolur svaraSi engu, en afréS meS sjálfum sér aS
fara.
Seinna um kvöldiS var bariS aS dyrum í TraSarholti.
Þórey gekk til dyra og varS fegin aS sjá fóstbróSur sinn kom-
inn. “Gakk inn, Kolur,” mælti hún. “Karlmenn sitja undir
borSum hér og verSur matur brátt inn borinn.”
Kolur var móSur. Eigi kvaSst hann vilja inn ganga. Þór-
ey leit á hann og mælti: “HvaS hefir til tíSinda boriS? HvaS
hefir þú gjört?”
“Eg get ekki inn gengiS, fyr en eg hefi sagt þér, í hvaSa
erindum eg er hingaS kominn,” mælti Kolur. SagSi hann henni
síSan hvaS þeim Sörla hefSi á milli fariS.
Þórey hlýddi á frásögn hans og varS þungbúin á svip, en
eigi mátti sjá aS henni líkaSi miSur. “Eg mun gjöra þaS, sem
í mínu valdi stendur,” mælti hún, “er eg fæ því viS komiS; en