Syrpa - 01.04.1917, Síða 69

SYRPA, 1. HEFTI 1917
67
lengra komist. Rak þá aS landi við björg nokkur og biðu þar
dags í mikilli hættu.
Allir á skipinu voru óttaslegnir. Þorgils var á þiljum uppi
alla nóttina nema stutta stund, er hann fór niður í lyftinguna, til
að líta eftir hvernig konur bærust af. Þórey var sjúk mjög, en
bar sig þó vel; var það fróun mikil fyrir hana að sjá, hversu ró-
legur Þorgils var. Guðrún sat hjá henni, og mátti gjörla sjá á
svip beggja, að þær báru gott traust til hans. Sat Þorgils þar hjá
þeim nokkra stund; sagði hann þeim, að lítil von væri um, að
skipinu yrði bjargað, því það sæti fast milli tveggja kletta; þó
kvaðst hann ætla, að það mundi eigi brotna skjótt. Á meðan
hann mælti þetta, riðu bylgjur stórar undir skipið og hristist það
mjög. Þórey sagði honum, að hún óttaðist eigi hættuna, en vél
gat Þorgils séð, að hún sagði það til þess að auka eigi á á-
hyggjur hans. Hún kvaðst vera'því fegin, að Þórný dóttir þeirra
væri heil á húfi á Islandi, en eigi með henni: en er hún sagði
þettá, fékk hún eigi tára bundist og varð undan að líta. Guð-
rún sat við fætur Þorgilsi og studdi höndum á kné honum. Öll
voru þau mjög hljóð, en annarsstaðar á skipinu var háreysti og
óhljóð; var Þorgerður drukkin og gerði háreysti mikla. Eigi
mátti Þorgils dvelja lengi hjá konunum. Varð hann að ganga
milli manna á skipinu og þola ávítur þeirra.
Þorgils var á þiljum uppi, er birta tók af degi. Sá hann, að
skipið var fast milli kletta tveggja, er fremstir stóðu á nesi einu,
er gekk út öðru megin við fjörð nokkurn. Er betur birti. sá
hann, að fjörður sá var næstum umlokinn af nesjum, og að þar
mundi vera örugt í öllum veðrum. Hann sá, að ef þeir kæmist
inn í fjörðinn, væri unt að kjósa hinn bezta lendingarstað og
bjarga konunum úr hættu; en ófært sýndist honum vera, að
skjóta út báti í ósjó þeim, sem enn var. Gætti hann vel að
klettunum á nesinu, í þeirri von, að finna þar stað, þar sem lenda
mætti, en þar var hvergi unt að komast á land. Er nógu bjart
var orðið, skipaði hann að skjóta skyldi út báti Tók hann Þór-
eyju í fang sér og bar hana í bátinn. Var hún þá svo sjúk, að
hún vissi lítt hverju fram fór. Þórarinn var látinn stýra bátnum,
og réru þeir frá skipinu. Sjór reis hátt og mátti eigi annað sjá.'
en að báturinn mundi þá og þegar færast í kaf. Þótti Þorgilsi
sú stund verst á æfi sinni.
En þótt hættan væri mikil, komust þeir gegn um boðana
inn á fjörðinn; réru síðan aftur til skipsins til að bjarga matvæl-
um og öðru því, er þeir þurftu með sér að hafa. f þeirri ferð
fluttu þeir menn flesta. Eigi fór Þorgils af skipinu fyr en öllum