Syrpa - 01.04.1917, Blaðsíða 75

SYRPA, 1, HEFTI 1917
73
Yrðlingarnir á Kjóastöðum.
Bftir síra Magn.. Helgason.
1908.
EgiII heitir mallur og er Þór'Sar-
son, hann býr á KjóastöSum í Bisk-
upstungum. Hann er dýravinur
mikill og manna athugasamastur um
eSli þeirra og háttu, bæSi ferfættra
dýra og fugla, taminna og ótaminna;
veit eg engan alþýSumann, er svo
kunni glögg deili slikra hluta sem
hann. Egill er skytta og liggur oft
viS gren þau er á afréttum finnast
í grenjaleitum á vorin; þaS hefir
löngum veriS venja hans, aS hafa þá
heim meS sér nokkra yrSlinga og
ala, þar til þeir eru fullvaxnir og
skinn þeirra orSin sem fegurst til
sölu. Hefi eg fyrir satt, aS hann
gjöri þaS þó meir til gamans en fjár.
Þegar yrSlingarnir eru stálpaSir,
tjóSrar hann þá á hólbarSi nokkru
ofanvert viS túniS; fá þeir band lim
hálsinn, svo þröngt, aS þeim er eng-
mn kostur aS smokka sér úr því; í
þaS er svo fest tjóSurbandiS ; þaS er
járnfesti nokkurra álna löng; á öSr-
Um enda hennar er járnhólkur, sem
sniokkaS er á tjóSurhælinn; hann er
líka úr járni
Aldrei kom eg svo aS KjóastöSum,
aS eg “húsvitjaSi” ekki þessi fóstur-
börn Egils, ef þau voru nokkur; var
hann þá alt af meS mér sjálfur, og
leyndi þaS sér ekki hvaS hann hafSi
ganian af þeim. Kunni hann margt
,ra l*e*m aS segja, og vissi glögg skil
a skaplyndi hvers um sig; voru sum-
,r spakir og gæfir eins og hvolpar,
einkum viS hann og heimamenn, en
sumir létu aklrei spekjast, hversu
gott atlæti sem þeir áttu. Þeir áttu
sína holuna hver í hólnum, og var aS
eins svo langt í milli, aS þeir náSu
ekki saman; annars mundi hálsbönd-
únum hafa veriS hætt. Þó fengu
þeir aö leika sér saman stund og
stund. Sjálfir grófu þeir holur sín-
ar, nema Egill hjálpaSi þeim til aö
byrja, meS þvi aS stinga upp fyrsta
hnausinn; meira þurfti ekki.
ÞaS var oft skrítiS aö sjá viSskifti
þeirra og krumma. Honum þótti
matarlegt í kring um holurnar, því
aS óspart var fleygt þangaS úrgangi
og matarleifum. Krummi vandi kom-
ur sínar á hólinn; en sá heföi ekki
oröiS öfundverSur af viStökunum,
ef húsráSendur liefSu mátt ráSa.
Pegar þeir sáu hann koma, flýttu
þeir sér aS koma öllu, sem þeir gátu
og ætilegt var, inn í holur sínar og
földu sig þar og biSu þess, aS
krummi settist og gæfi færi á sér.
ÓSar en krummi var sestur hentist
skolli út úr holunni, eins og kólfi
væri skotiS, til þess aS hremnia gest-
inn, en þaS brást aldrei. aS í því
hann ætlaSi aS grípa hann, kipti
tjóSurbandiS í, svo aS skolli valt um
koll, en krumma var óhætt; var auS-
séS aS hann för nær um hvaS festin
var löng, og hætti sér aldrei svo
nærri, aS kjaftur lágfótu eSa klær
næSu til hans. Hún snautaSi svo
aftur inn í holu sína, og má nærri
geta hvaS henni hefir sviSiö, aS sjá
ólukku svarta óþokkann hoppa þarna
svo makráöan og meinertinn, og tína