Syrpa - 01.08.1920, Blaðsíða 54

276
S YRP A
uxu laufmiklar eikur í bjargskorunum, og mátti því eigi gerla
greina hvaS þar kynni aS 'búa. En um þær mundir voru vegir í
ÞjóSverjalandi eigi sem tryggastir, og sízt 'í afdölum, fyrir því aS
stroknir hermenn og riddarasveinar lögSust mjög út og sátu fyrir
ferSamönnum. VarS þaS nú til tíSinda þar sem víSa annars-
staSar, aS stigamenn stukku upp úr leynum sínum og sóttu aS
riddurunum, en þeir vörSust drengilega, þótt þeir væru tveir ein-
ir og drápu stigamenn drjúgum. 'En meS því aS enginn miá viS
margnum, þá urSu riddararnir loksins ofurliSi bornir; en í sama
bili komu sveinar greifans, og þá lögSu stigamenn á flótta. Var
greifinn þá 9ærSur til ólífis og fluttur til bygSa. Hermann fylgd-
ist meS honum, iþví hann vildi eigi viS vin sinn skiljast á deyjanda
degi hans; var þá hin síSasta bæn greifans, aS H|ermann skyldi
fara til barúnsins á LáSlborg og inna alt sem gerst hafSi, og hví
hann eigi kæmi til unnustunnar. En fyrir þá sök, aS bæn deyj-
andi manns þykir merkari og meiri öSrum bænum( iþlá hét Her-
mann því er hann beiddist, enda þótt sá kali væri milli ættjbog-
anna, sem fyr var getiS. Var þaS og mikill ábyrgSarhluti aS
takast slíkan boSskap á 'hendur, er eySa skyldi öllum fögrum von-
um ókomins yndis og fagnaSar. En Hermann var djarfur maSur
og fýsti mjög eftir riddaraskap og undarlegum æfintýrum; var
og eigi örgrant aS hann hefSi heyrt mærinnar getiS, er fáir fengu
aS sj'á, en sögS var flestra fyrirmynd. SíSan andaSist greifinn,
en Hermann ráSstafaSi öllu því er útförina snerti, aS hún yrSi
gerS svo sem greifanum sómdi, en sjlálfur hélt hann af staS.
Nú er aS segja frá barúninum, aS hann fór aftur ofan af
hallarturninum, og var ófrýnilegur í bragSi, því aS Ihvorttveggja
amaSi aS honum, bæSi þaS, aS brúSguminn kom eigi( og hitt,
aS kjötiS brann á glóSarpönnunum og varS hart eins og grjót.
Var alt fólk barúnsins orSiS svo soltiS, aS þaS engdi sig sundur
og saman, en þó bar þaS þessa 'hörmung meS dýrSlegri krossfest-
ingu holdsins og furSanlegri þolinmæSi. En loksins keyrSi fram
úr öllu lagi, og tóku magarnir aS urga og hljóSa hátt fyrir sakir
tómleika og fúllar föstu, og hlaut þá alt undan aS láta og þeim aS
hlýSa. Þá 'gaf barúninn merki til samneytis, og settust menn til
borSs.
Þá kvaS viS lúSur fyrir utan hallarihliSiS, svo aS drundi
í salarveggjunum, en hallarvörSurinn þeytti lúSur sinn aftur á
móti. Barúninn skundaSi út til þess aS taka á móti brúSguman-
um. Var nú fellibrúnni hleypt niSur yfir hallargröfina, og þar