Syrpa - 01.08.1920, Blaðsíða 59

SYRPA 281
i tunglsgeislanum. Þá lei'S acS eyrum Kenni blíSur og sætur eym-
ur upp úr aldingarcSinum og færSist æ nær og nær; þaS var ástar-
kvæSi og sungiS meS fagurri rödd. Mærin stóS upp og lauk
upp glugganum; hún gat þá aS líta, hvar maSur stóS á milli aldin-
trjánna; tungliS skein á andllit honum, en mærin þekti hann þá
þegar, því glögt er ástaraugaS. Þá kvaS viS ógurlegt hljóS aS
baki hennar, og leit hún viS; þaS var frændkonan; hún hafSi
vaknaS og þékt aS þar var kominn brúSardraugurinn; féll hún
þegar í ómegin. Þegar mærin leit aftur út um gluggann, þá var
maSurinn horfinn. Voru nú orSin hausavíxl á hlutunum, því
sú, sem nú þurfti HSsinnis, var frændkonan; hún var nær dauSa
en lífi af ofboSi út af því, aS hún hafSi séS drauginn, en meyj-
unni var batnaS, því aS henni var Ihugfró aS sýninni. Frænd-
könan var sem vitstola, og vildi þegar flytja alt á brott úr her-
berginu og búa annarsstaSar í hölllinni, en ungfrúin stóS fastara á
því en fótunum, aS hún sjálf skyldi vera þar kyr eftir. Fór svo,
aS frændkonan hafSi sig á burt úr meyjar-herlberginu, og svaf
annarsstaSar, en meyjan var kyr eftir; lagSi hún ríkt á viS frænd-
konu sína, aS segja ekki frá þessum ihlut, svo alt yrSi ekki í upp-
námi. LiSu nú þannig nokkrir dagar, og var alt kyrt.
Frændkonurnar voru vanar því, aS vitja meyjarinnar á degi
þverjum viS og viS. £n einhvern dag, er iþær komu í herbergiS,
var ungfrúin horfin. HefbergiS var tómt, enginn hafSi legiS í
rúminu um nóttina, glugginn var opinn. Var frændkonan nú
laus viS þagnarheitiS, er hún hafSi gefiS meyjunni; hún óS grenj-
andi 'um alla höllina og hélt viS æSi; kvaS meyjuna komna í
trölla hendur eSa drauga. Var þessu trúaS, meS því líka aS
Itveir skutilsveinar kváSust hafa heyrt hófaglym um nóttina, eins
og hart hefSi veriS riSiS á steingólfunum hállargarSsins; kom
pllum saman um aS þetta mundi ihafa veriS draugurinn, og hefSi
hann numiS meyjuna brottu. Var barúninn aumlega staddur,
og kom engu orSi upp fyrir harmi; en eigi hélt hann kyrru fyrir:
jét hann alla hervæSast, sem vetlingi gátu valdiS; voru þar tekn-
ar fram rySgaSar brynjur og skörSóttir brandar, oddbrotin spjót
pg högnir skildir, og bjóst nú hver sem betur gat til aS leita
meyjarinnar. Var þetta hin fyrsta herferS, er barúninn hafSi
fyrir höndum átt á æfi sinni, enda var eigi smátt fyrir stafni, þar
pem herja átti á óvættir annars heims og beita líkamlegum vopn-
um móti andlegu ofurefli illra fjanda Herklæddist baráninn nú
^kjótlega og varS sem ungur í annaS sinn; hann fór í þrefalda