Syrpa - 01.08.1920, Blaðsíða 53

S Y R P A 275
brúíSguminn kom ekki. Og tíminn leiS og brúSguminn kom ekki
að heldur.
' Nú var komiS sólarlag — kvöldgeislarnir leiftruÖu gullrauS-
ir á iSgrænum laufum skógarrunnanna, og sveipuðu fjallatindana
purpuralegum ljóma, en þaS tjiáSi ekkit náttúrublíSan gat ekki
komiÖ brúSgumanum til þess aS ríSa heim í hlaSiS barúnsins.
Barúninn fór upp á haesta tind íhallarinnar og sat þar eins og hrafn
á hjallbust til ‘þess aS vita, Ihvort hann ekki sæi til tengdasonar-
ins, sem átti aS verSa. Kvöldgusturinn bar hornalþyt utan úr
dalnum og upp aS höllinni — riddaraflokkur þeysti upp aS fjalls-
hlíSinni, en þaS var ekki brúSguminn; þaS sneri úr leiS og fór
framhjá. Sólin hvarf fyrir fjallabrúnina, og leSurblökurnar
komu fram og flögruðu til og frá í rökkrinu.
Þannig stóS nú á í ibarúhshöllinni^ en um sama leyti urSu
aSrir atburSir úti á Frekavángi.
Greifinn af Háborg var á leiSinni til brúSarinnar, og mátti
fremur segja aS hann léti sér hægt, sem ekki var aS furSa, því
hann þeikti ekki unnustuna, Og gilti einu hvort 'hann var giftur eSa
ógiftur; hann fór einungis aS vilja foreldranna, oghugsaSi hvorki
um brúSi né bú. 1 'borg nokkurri, er Trenta heitir, hitti hann vin
sinnt er Hermann hét; höfSu þeir barist saman í orustum og dug-
aS hvor öSrum vel, því aS báSir voru hinir beztu riddarar. FaSir
Hlermanns bjó í riddaraborg einni eigi all-langt frá barúninum; en
þeir voru fjendur fyrir þá sök aS forfeSur þeirra höfSu eldaS grátt
silfur fyrir mörgum hundruSum ára, en barúninn sættist aldrei viS
nokkurn mann, ef svo stóS á. . HöfSu þeir nóg hvor öSrum
frá aS segja, þeir Hermann, því magt hafSi á dagana drifiS síS-
an þeir sáust seinast; þar sagSi Hermann frá högnum skjöldum
og klofnum hjálmum, og hversu hann hefSi margan berserkábúk
brynju flett og frægS getiS; en greifinn sagSi honum aftur frá aS
nú ætti hann aS eignast meyju, er hann aldrei hefði séS; kvaSst
hann samt 'hyggja gott til ráSahagsins, því mikiS væri af konu-
efninu látiS.
Svo stóS á, aS Hermann átti samleiS meS greifanum um
hríS og skyldu þeir skilja fyrir neSan barúnshöllina; riSu þeir
því saman út úr borginni um morguninn; en greifinn skipaSi svo
fyrir, aS fylgdarmenn sínir skyldu leggja af staS um kvöldiS, og
ná þeim daginn eftir.
Voru riddararnir nú komnir í fjall-lendiS á Frekavángi, og
riSu um þröngt dalverpi, er lukt var fjöllum beggja megin; þar