Syrpa - 01.01.1922, Blaðsíða 6

4
SYRPA
“Eg sæki töskuna mína undir eins.”
“Eg sagöi að eg gæti ómögulega lofaö þér að vera.”
“En kistuna mína læt eg flytja hingað á mánudaginn.”
“J?ú skilur ekik'i,” sagði frænka imín. “Eg segi það
útrykkilega aö þú getur ekki verið hér.”
“Jú, eg skil,” sagði Mabel Cameron, “en eg flyt mig
hingað, hvað sem ,það kcstar.”
“pú getur ekki flutt þig hingað nema með mínu leyfi,”
sagði frænka mín.
“Eg veit samt að pú rekur mig ekki út, þegiar eg er
komin hingað með kistuna mína.”
“En eg fyrirbýð þér að Iflytja kistuna þína hingaö<,,'
sagði frænka mín og augun hennar bláu urðu nokkuð hörð.
“Eg flyt mig hingað samt,”
“því segirðu það, þegar eg banna þér að koma?”
“Eg á svo bágt!” sagði Mabel Oameron og rödd hennar
var nú klökk, “Eg á svo ósköp — ósköp bágt!”
“Hvað amar að þér?” sagði frænka mín og augun henn-
ar urðu aftur biíðleg.
“Eg á enga móður, engin systkini, ekkert frændfólk,
enga vini. Eg á engan að —. engan nema grimman föður,
— Eg er munaðarlaus!”
(Mabel Oameron varpaði mæðulega öndinni og augy
hennar flutu í tárum).
“Aumingja stúlkan!” sagði frænka mín, eins og við
sjálfa sig, og eg sá að hún kendi í brjósti um stúlkuna.
“Auminginn! Hún á þá svona bágt!”
“Eg sé að 'þú ert góð,” sagði Mabel Cameron. “Æ,
rektu mig ekki í burtu frá þér! Lofaðu mér að vera hérna
í húsinu þínu. Æ, vertu móðir mín!” (Hún hljóp til
frænku minnar, eins og lítil stúlka til mcmmu sinnar, lagði
hendurnar um hálsinn á henni og grúfði sig undir vanga
hennar). “Æ, lofaðu mér að vera,” sagði hún og tárin
streymdu niður kinnar hennar. “Æ, lofaðu mér að vera
hér! og vertu móðir mín, elskan!”
Augu frænku minnar fyltust tárum. Hún vafði þessa
einmanalegu og veiklulegu stúlku að sér með móðurlegri
blíðu kysti á vanga hennar og sagði:
“Já, elskan mín góð, þú mátt vera hér, fyrst þú vilt það
endilega.”
þannig komst Mabel Cameron inn í skakka-húsið,
— Tveimur klukkustundum síðar kom ökumaður þangað með
litla kistu og stóra tösku, sem hún átti. Og þó frænku minni
væri það ekki vcrulega geðfelt, þá lét hún þessa skozku