Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 10

8
SYRPA
“Hefirðu ekki lesið leikinn Macbeth?”
“Jú, en eg iman ekki eftir því, sem þjónustustúlkan
— eða hirðkonan — er látin segja.”
“Hún kemur fram í byrjun fimta þáttar og talar við
lækninn. Hún segir lækninum: að hún hafi séð frú Macbeth
fara fram úr rúminu, leggja yfir sig möttulinn, ljúka upp
leynistúkunni, taka bréf„ brjóta það, rita á það, lesa það,
innsigla það og ganga svo aftur til sængur. Og svo scr
hún frú Maceth koma, gangandi í svefni með ljós í hendi.
Ó, hræðilegt! Hræðilegt! Hræðilegt. Hún heyrir frú Macbeth
tala um blóðbletti og blóðlyikt og hræðilega hluti. Ó, ógn og
skelfing! Og skelfing og myrkranna ógn! — Ó, eg vildi
hafa mikið til þess unnið, að hafa aldrei tekið þátt í þeim
líjóta leik — í þeim voðalega, hræmulega, blóðlitaða leik!
— En mér var þrengt til þess að 'leika þetta!”
“Og hver dreif þig til þðss?”
“ó, hættu að spyrja!” sagði hún í óstillingar-róm. “Eg
átti grimman föður. Hættu að spyrja meira um þetta, segi
eg! pað hefir enginn rétt tii að spyrja mig og láta mig
rif ja upp sárustu og svörtustu harma mína. Hættu! Hættu
að spyrja!”
Hiún nam staðar á strætinu nokkur augnablik og
stappaði fæti hart og grimdarlega í klakann á gangstéttinni.
Og eg s'á að undariegur glampi var 1 augum hennar.
“Fyrirgefðu mér, ungí'rú Cameron,” sagði eg; “mér
kom ekki' til hugar að spyrja um þetta í því sikyni, að rifja
upp harma þína. Eg vissi ekki, að þetta mundi ýfa upp sár.
— Fyrirgefðu mér. Eg skal aldrei spyrja þig framar um
þetta.”
Hún varð strax stilt, en kreisti saman varirnar og starði
út i bláinn.
“Eg veit, að þú vissir ekki um harma mína,” sagði hún
fám augnablikum síðar og þurkaði sér um augun. “Við
skulum gleyma þessu alveg. Við skulum tala um eitthvaö
annað.”
Svo héldum við áfram eftir strætinu í glaða tunglsljós-
inu, en töluðum fátt saman fyr en við ikomum heim í heitt
og bjart eldhúsið hennar frænku minnar. par beið okkar
ágætt kaffi og sætabrauð. Og þá byrjuðum við Mabel að
tala saman á ný með fullu fjöri eins og vanalega; og enginn
í húsinu vissi um það, að bún hafði komist í þessa geðshrær-
ing á leiðinni heim.
En eg hugsaði um þetta atvik lengi á eftir og dró ýmsar
ályktanir af því — ályktanir, sem í raun og veru náðu engri
áitt.--------