Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 13

SYRPA
11
hefir sýnt mér rneðal, sem læknir Ihefir gefið henni við þessu.
—. Og frændi minn, eg hefði aldrei :;agt 'þér neitt um þetta
og leynt því algjörlega um, alla æfi, ef ekki væri dálítið við
þetta, seim gjörir mig verulega hrædda og næstum þung-
lynda.”
“Er það þetta óttalega tal hennar u,m blóð?” sagði eg.
“Nei, það er ekki beinlínis það, þó það sé ótitalega leið-
inlegt að heyra það. Heldur er það hitt, sem gjörir mig
svona hrædda, að í hvert sinn, sem Mabel kemur utan í
þessu svefngönguástandi sínu-, þá er mold á höndunum á
henni og moldarlykt af henni, eins og hún hefði velt sér í
mold eða verið að taka gröf.”
pað lá við að eg yrði hálf-myrkfælinn, iþegar frænka
mín sagði mér þetta. pað minti mig á sögur, er eg hafði
heyrt, um flögð, sem voru á daginn siðprúðar hefðarfrúr,
en eyddu nóttinni úti í kirkj ugörðum og voru þá í sinni réttu
mynd.
“Hefirðu aldrei farið út á eftir henni?” spurði eg.
“Nei, aldrei. Eg þyrði það ekki. Og svo veit eg sjald-
an um það, að hún fer út, fyr en hún kemur aftur inn til mín.”
“Hv'ert heldurðu að hún fari, þegar hún fer út um næt-
ur?”
“Eg veit það hreint ekki.”
“Kannske hún fari alla leið norður í kirkjugarðinn?”
“Ólíklegt er það. pað er svo langt.”
“Hvað getur hún þá verið að fara ?”
“Hamingjan veit það!” sagði frænka mín og varipaði
mæðulega öndinni. Ó, eg vildi það, frændi minn, að þessi
stúlka hef ði aldrei komið inn í mitt hús! Eg er orðin hrædd
við þetta háttalag hennar, en veit þó, að hún getur ekki að
þessu gjört. Mér finst endilega að eitthvað hræðilegt hafi
komið fyrir hana og gjört hana — svona. Eg kenni sárt
í brjósti um hana, en er þó hrædd. — Hvað á eg til bragðs
að taka?”
“Mér datt nú margt í hug. Og margt af því var
heimska tóm. Eg jgat samt aldrei gjört mér það í hugar-
lund, að Mabel iCameron væri brjáluð. Og eg gat heldur
ekki látið það festa í huga mínum, að hún væri slæm mann-
eskja. En hitt fanst mér eðlilegt, að hún gengi í svefni og
talaði þá um það, sem henni var minnistæðast í vökunni.
Hún hafði leikið hirðkonu frú Macbeth (eftir því, sem hún
sagði mér á leiðinni frá kirkjunni), og það hafði vakið hjá
henni ógn og skelfing, að sjá og heyra frúMacbeth í leiknum.
Og nú var hún einmitt að leika þá frúl í svefngöngu sinni á