Syrpa - 01.01.1922, Síða 15

SYRPA
13
þeg-ar farið var um hann, og handriðið titraði æfinlega, þeg-
ar á það var stutt. Við þurftum því að fara gætilega, svo
ekki heyrðist til okkar. — Úti. var logn og blíða, og það var
niokkuð bjart, þó ekki væri tunglsljós. Ekkert heyrðist
nema niðurinn í Rauðá. Hún veltist áfram skolmórauð,
bakkafull og straumhörð, eins og hennar var vandi á vorin.
Hún hélt alt af áfram, hvað sem mönnunum leið, eins og
lækurinn í fallega kvæðinu hans Tennysons.“ Mennirnir
koma og fara, en eg held alt af áfram,” sagði lækurinn.
Eins og sagt hefir verið í fyrsta þætti sögu þessara, þá
bjó aldrei neinn í herbergjunum, sem voru undir loftinu í
skakka-húsinu, eftir að það skemdist í flóðinu, vorið 1882.
par var neglt fyrir alla glugga og framdyrnar harðlæstar.
Eins hefir þess verið getið, að undir hálfu ihiúsinu var kjall-
ari, sem í fyrstu var nokkuð djúpur, en var nú hruninn sam-
an og aldrei notaður, Og það mátti skrlða í tveimur eða
þremur stöðum inn undir húsið (undir aurstokkana) um hol-
ur sem myndast höfðu af völdum flóðsins. pað var aldrei
reynt til að fylla upp þessar holur eða byrgja þær; og þær
urðu alt af stærri og stærri, eftir því sem lengur' leið,
Við frænka mín gengum í kringum húsið og horfðum
í allar áttir og hlustuðum, Við horfðum líka inn undir hús-
ið. — En þar var tómt myrkur, og ekkert þrusk eða skrjáf-
ur heyrðist þar. — Við gengum svo upp og ofan árbalckann
uim stund. En það kom fyrir elcki. Enginn maður sást
þar nokkurstaðar, og ekkert heyrðist nema árniðurinn og
með köflum, skröltið í gufuvagni, sem var á ferð fyrir vest-
an 'borgina. — Við héldum svo 'heim að húsinu á ný og álitum
það þýðingarlaust, að leita lengur. En rétt í því, að við
komum að stiganum, heyrðum við mjög glögt, að barið var
með járni í stein undir húsinu, og skanit frá norður-gaflinum.
“Hún er undir húsinu,” sagði frænka mín lágt og tók í
handlegginn á mér; “hún er undir húsinu og er að grafa
þar.”
Við biðum enn um stund og hlustuðum. Og ekki leið
á löngu áður en við heyrðum á ný, að barið var með járni í
stein. Fórum við þangað, sem stærst var gímaldið undir
aurstokkana, og horfði eg þar inn undir. Var þar hráslaga-
legt mjög og svo dimt, að eg gat ekkert séð. En eg varð þess
fljótt var, að þar var einhver skamt frá að róta í moldinni.
“Ungfrú Cameron!” sagði eg l'ágt. “Ert þú þarna ?”
“Já, eg er hérna,” var 'svarað. Og það var Mabel, sem
talaði.
“Hvað ertu að gjöra?” sipurði eg.
“Nú, eg er 'bara að grafa, grafa, grafa! Hví skildi eg