Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 16

14 SYRPA
ekki grafa? Hver vill banna mér að grafa?” (Og hún var
að 'heyra nokkuð æst).
“Komdu hingað út til okkar frænku minnar,” sagði eg.
En eg bjóst þó varla við því, að hún mundi hlýða þeirri skip-
un minni.
“Hvað viljið þið mér?” sagði Mabel í hálfgjörðum óstill-
ingarróm.
Hún kom þangað sem eg var, og eg sá, að hún hélt á
dálitlum spaða í ihægri hendinni.
“Hvað viljið þið tala við mig?” sagði hún.
“Komdu út,” sagði eg.
Hún hlýddi möglunarlaust og skreið út með fimleika.
“Hvað viljið þið?” sagði hún á ný.
“Af hverju ertu að grafa hérna í kjallaranum?” sagði
eg.
“Eg er að grafa eftir gulli, maður,” sagði hún. “Sérðu
það ekki, að eg er að grafa eftir gulli? — pað er gull hérna
undir húsinu — það er gull og demantar og perlur og smar-
agðar! Vitið þið það ekki? Sjáið þið það ekki? parna!
þarna!” (Hún benti). “pað er undir norðaustur-horninu
ú húsinu — í stórri járn'kistu. pað er fólginn fjársjóður
undir þessu húsi.”
“Hver segir það?” sagði eg.
“Eg segi það. Eg veit það með áreiðanlegri vissu. því
að eg sé það. pað er í stórri jámkistu með fimm demöntum
á lokinu. En þar er líka blóð, blóð, blóð, sem rennur í Rauðá,
og Rauðá rennur í Winnipeg-vatn; og Nelson-fljót rennur úr
Winnipeg-vatni og út í Hudsons-flóa. Er það ekki óttalegt!
— En hver er þessi kona?” (Hún benti á frænku mína).
“Frú Macbeth! Blóðblettir; Blóðlykt! Hræðilegt! Farðu í
burtu!” (Hún henti spaðanum inn undir húsið og setti
hendurnar fyrir andlitið). “Eg er hrædd! Hver vill hjálpa?
Hjálp!” (Hún kallaði hátt).
“Mabel, þekkir þú mig ekki ?” sagði frænkc mín á ís-
lesku.
“Kom þú, kom þú, kom þú. kom þú!” kallaði Mabel.
“ó, kom þú, herra Godson!” (Hún fórnaði höndunum,
teygði sig aftur á bak og hneig niður. Og um leið rak hún
upp skerandi hljóð). “Ó, móðir mín! Hvar — hvar
— hvar er eg?”
pað setti sáran grát að henni, og frænka mín tók hana
í fang sér. Við bárum hana upp stigann og inn í herbergi
frænku minnar. Að örfáum augnablikum liðnum var hún
steinsofnuð.
Daginn eftir fór Mabel ekki til vinnu sinnar. Hún var