Syrpa - 01.01.1922, Síða 24

22
SYRPA
“Nei, langt frá því,” sagði eg; “en þú getur veríð verk-
færi í höndum misindismanns.”
“Virðist þér fþá, að eg muni vera einfaldur og ósjálf-
stæður ?”
“Nei, alls ekki. — En eg kann ekki að koma orðum að
því. — pú gætir, til dæmis, verið eitthvað viðriðinn leynilög-
regluna.”
“Hefir þá Arnór Berg gjört eitthvað fyrir sér, fyrst þú
óttast leynlögregluna hans vegna?”
“Ne, nei,” sagði eg með ákafa. “Enginn hefir óflekk-
aðra mannorð en Arnór—enginn er hreinni og saklausari í
hjarta en hann.”
“pví þarftu þá að óttast lögregluna?”
“Lögrgelan kynni að vilja finna Arnór, þó hann hefði
ekkert rangt aðhafst.”
“Hvernig gæti það skeð? Ertu hræddur um, að hún
mundi vilja fá hann sem vitni til að Ijósta upp glæp annara?
Eða hvað?” (Augu herra Islands voru að verða býsna
hvöss.)
“Nei, nei, nei!” sagði eg.
“Við (hvað ertu þá hræddur fyrir hans hönd?”
“Herra Island,” sagði eg, “mig skortir orð til að láta í
ljós það, sem mér býr í brjósti En setjum nú svo, að Arnór
hefði leyndarmál nokkurt að geyma, og að einhver maður
eða kona, vildi út af lífinu komast að þessu leyndarmáli, væri
þá ekki líklegt, að maðurinn eða konan, fengi leynilögregl-
una í lið með sér að einhverju leyti, og að leynilögreglan not-
aði svo einhvern góðan mann fyrir verkfæri til að grafa upp
leyndarmálið ?”
“Á eg 'þá að skilja það svo, að Arnór Berg hafi liðið skip-
brot í ástamálum?” sagði herra Island og það brá fyrir ein-
kennilegum glampa í augum hans.
“Eg nefndi ekki ást á nafn,” sagði eg.
<pú gafst mér í skyn, að hann hefði leyndarmál að
geyma; og fyrst hann er ungur og hreinhjartaður og góður
maður, getur varla hjá því farið, að það leyndarmál, sem
hann geymir, sé viðvíkjandi ást sjálfs hans eða annara.”
“Hann gæti geymt leyndarmál, sem væri alveg laust við
ást,” sagði eg.
“Komdu með dæmi.”
“Leyndarmálið gæti snert annan en sjálfan hann.”
“Já, auðvitað gæti það snert föður hans eða móður.”
“Eða móðurbróður hans,” sagði eg. (En eg ætlaði þó
ekki að segja það.)
“Varla mundi móðurbróðir hans hafa farið að segja hon-