Syrpa - 01.01.1922, Blaðsíða 26

24
SYRPA
“Og dó hér í Éauðárdalnum,” sagði eg, þó eg reyndar
væri ekki viss um það.
“Móðurbróðirinn er löngu dáinn,” sagði hann, “og hann
dó suður í Bandaríkjum í Aprílmánuði, árið 1870. Hann
hafði grafið peningana í jörðu á Rauðárbakkanum nálægfc
Fort Garry, og hann ætlaðist til þess, að Arnór Berg, systur-
sonur hans, færi vestur um haf, tii þess að grafa upp þessa
peninga og afhenda þá þeim manni, eða monnum, sem með
réttu áttu að taka við þeim. — Arnór Berg fór vestur um haf
fyrir fjórum eða fimm árum og leitaði hér að hinum hulda
fjársjóð, en fann hann ekki, og hætti svo við að leita og hvarf
suður í Bandaríki. Eg veit um hvert spor, sem hann hefir
stigið frá því, að hann fór af íslandi og þangað til að hann
fór úr þessu húsi. — Eg hefi leitað að honum í næstum tvö
ár, og hefi farið heim til íslands til þess. Og eg hefi einsett
mér að hætta ekki fyr en eg hefi fundið hann, því að eg hefi
margt að segja honum viðvíkjandi móðurbróður hans. Og
eg get visað honum á fjársjóðinn. En nú vilt þú, án efa, vita,
hvernig að eg komst að þessu leyndarmáli.”
“Já, gaman hefði eg af að vita um það”, sagði eg, og eg
ætlaðist til þess að rödd mín lýsti því, að mér lægi það í léttu
rúmi, hvort eg vissi það eða ekki. (Lesarinn mun fara nærri
um það, hvort mér hefir tekist að leyna forvitni minni fyrir
þessum glöggskygna manni).
“Eg skal þá undir eins gjöra grein fyrir því”, sagði herra
Island og tók dálitla skrifibók úr vasa sínum, en liann leifc
samt ekki í hana strax. “J?að var fyrir rúmum tveimur ár-
um, að eg var staddur í smáþorpi nokkru ekki all-langt frá
borginni St. Paul í Bandaríkjunum. Eg dvaldi þar nokkura
daga og hélt til í gistihúsi (eða hóteli), sem franskur maður,
katólskur, réð fyrir. Tók eg eftir því, þá er eg skrifaði
nafn mitt í bók þá, er gestir þar rituðu nöfn sín í, að húsráð-
andi, sem þá var nærstaddur, horfði á mig nokkura stund,
eins og hann sæi eitthvað mjög einkennilegt við mig. Nokk-
uru síðar spurði hann mig, hverrar þjóðar eg væri, og sagði
eg honum það. Vildi hann vita, hvað lengi eg væri búinn að
vera hér í landi, og hvort eg gæti enn talað og lesið móðurmál
mitt. Virtist mér sem honum væri mjög ant um að vita ým-
islegt um ættland mitt og þjóð mína. — Daginn eftir kom
ungur munkur þangað í gistihúsið og gjörði boð fyrir mig.
Hann kvaðst koma frá klaustri, sem væri þar skamt frá, og
sagði hann að ábóti klaustursins sendi mér kveðju sína og
bæði mig að finna sig sem snöggvast, því að hann langaði til
að fá upplýsingar hjá mér viðvíkjandi manni nokkrum af
sama þjóðflokki og eg, og væri þetta mjög áríðandi. — Eg